یکی از شاگردان علامه درباره وضع معیشت ایشان می نویسد: ممر معاش ایشان و برادرش از کودکی منحصر بود به یک قطعه زمین زراعی در قرية شادآباد تبریز که از نیاکان ارث برده بود علامه میفرمود: «این ملک دویست و هفتاد سال است که ملک طلق آبا و اجداد ما بوده است و یگانه وسیله ارتزاق ما از راه کشاورزی است بنابراین اگر غصب میشد رشته معاش ایشان گسسته میشد و در مضیقه واقع می شدند. ایشان سهم امام قبول نمیکردند و معلوم است که در صورت فقدان منافع فلاحت و زراعت وضع معیشت وی از یک طلبه ساده هم پایین تر می آمد، چون طلبه گر چه از وطنش برایش مقرری نرسد لااقل از سهم امام استفاده میکند. البته آن منافع کشاورزی هم در صورت وصول فقط به اندازه تأمین احتیاجات ضروری زندگی با نهایت صرفه جویی و قناعت بود. ۱ https://eitaa.com/olamaerabane