. #یک_دقیقه_منبر ۳ «کلا، ان الانسان لیطغی» (علق ۶) چند تاکید لفظی دارد که اگر بخواهیم درست ترجمه‌اش کنیم، چیزی می‌شود شبیه «حتمن، حتمن، حتمن هر انسانی سرکشی می‌کند» سرکشی در برابر خداوندش... این سرکشی فقط یک شرط دارد «ان رآه استغنی» (علق ۷) به محض این‌که احساس بی‌نیازی کند. چاره‌ای نداریم جز این‌که یا سرکشی کنیم، یا جلو حس بی‌نیازی و استغنایمان را بگیریم. چه چیزی مثل گدایی و خواهش این حس بی‌اساس را از بین می‌برد؟ و چه کسی جز خدا ارزش دست دراز کردن دارد؟ دعاها چه استجابتشان یقینی باشد، چه امکان استجابتشان نباشد، دست کم قاتل استغنای انسان خواهند بود...