((که قدم زنم به پویت...)) به فدای حال باران که چکد ز بام رویت برسد ز آن طراوت به فدای عطر و بویت سر شب شراب شام و به شفق می صبوحت و به یاد آن جمالت به فدای پیچ مویت همه کس سخن بگوید همه وصف شرح حالت و خود از خودت بگویی به فدای ذکرِ خویت به ترانه از وصال و به بهانه از سبویت همه ره رو ِ خیالت به فدای راهِ کویت به لسان ِ عقل و برهان نتوان به جست و جویت به زبان عشق باید که قدم نهاد سویت همه از رخ و جمالت همه از خَم و جلالت همه در شرابخانه به سخن به گفت و گویت و من خراب و تشنه نتوان زَنم به کامت تو بخوان زبانِ من را که زنم قدم به پویت @bi_gharrar شعری از دوست عزیزم عرفان علیمرادی ( طلبه پایه پنجم )