. آن حضرت در حالى كه صدايش به گريه بلند بود، اين خطبه را ايراد كرد: «يا أَهْلَ الْكُوفَةِ، سُوءاً لَكُمْ! ما لَكُمْ خَذَلْتُمْ حُسَيْناً وَ قَتَلْتُمُوهُ، وَ انْتَهَبْتُمْ أَمْوالَهُ وَ وَرِثْتُمُوهُ، وَ سَبَيْتُمْ نِساءَهُ وَ نَكَبْتُمُوهُ؟! فَتَبّاً لَكُمْ وَ سُحْقاً! وَيْلَكُمْ، أَتَدْرُونَ أَيَّ دَواه دَهَتْكُمْ؟ وَ أَيَّ وِزْر عَلى ظُهُورِكُمْ حَمَلْتُمْ؟ وَ أَيَّ دِماء سَفَكْتُمُوها؟ وَ أَيَّ كَريمَة اهْتَضَمْتُموها؟ وَ أَيَّ صِبْيَة سَلَبْتُمُوها؟ وَ أَيَّ أَمْوال نَهَبْتُمُوها؟ قَتَلْتُمْ خَيْرَ رِجالات بَعْدَ النَّبِيِّ، وَ نُزِعَتِ الرَّحْمَةُ مِنْ قُلُوبِكُمْ، أَلا إِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْغالِبُونَ، وَ حِزْبَ الشَّيْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ». (اى كوفيان! بدبختى و بيچارگى نصيب شما باد! چرا حسين(عليه السلام) را تنها گذاشتيد و [آنگاه] او را كشتيد؛ اموالش را غارت كرده و آن را در اختيار گرفتيد؛ و زنان حرمش را به اسارت درآورديد و مورد شكنجه و آزار قرار داديد؟! نابود گرديد و به عذاب خدا گرفتار شويد! واى بر شما! آيا مى دانيد چه حادثه ناگوارى را مرتكب شديد؟ و چه بار گناهى را بر دوش گرفتيد؟ و چه خونهايى را بر زمين ريختيد؟ و چه بزرگانى را مورد ستم قرار داديد؟ و چه كودكانى را غارت كرديد؟ و چه اموالى را به يغما برديد؟ شما بهترين مردان ـ بعد از وجود مبارك پيامبر ـ را به شهادت رسانديد؛ [به گونه اى بى رحمى كرديد كه گويا] عاطفه و مهربانى از دل هاى شما ريشه كن شد. ولى آگاه باشيد كه حزب خدا پيروز است و حزب شيطان زيانكارند). .