نهج البلاغه خطبه 215 - ستايش و نيايش با خدا ستايش خداوندى را سزاست كه شبم را به صبح آورد بى آن كه مرده يا بيمار باشم، نه دردى بر رگ‌هاى تنم باقى گذارد، و نه به كيفر بدترين كردارم گرفتار كرد، نه بى‌فرزند و خاندان مانده و نه از دين خدا روى گردانم، نه منكر پروردگار، نه ايمانم دگرگون، و نه عقلم آشفته، و نه به عذاب امّت‌هاى گذشته گرفتارم در حالى كه صبح كردم كه بنده‌اى بى اختيار و بر نفس خود ستمكارم. خدايا بر تو است كه مرا محكوم فرمايى در حالى كه عذرى ندارم، و توان فراهم آوردن چيزى جز آنچه كه تو مى‌بخشايى ندارم، و قدرت حفظ‍‌ خويش ندارم جز آن كه تو مرا حفظ‍‌ كنى خدايا به تو پناه مى‌برم از آن كه در سايه بى نيازى تو، تهيدست باشم، يا در پرتو روشنايى هدايت تو گمراه گردم، يا در پناه قدرت تو بر من ستم روا دارند، يا خوار و ذليل باشم در حالى كه كار در دست تو باشد خدايا جانم را نخستين نعمت گرانبهايى قرار ده كه مى‌ستانى، و نخستين سپرده‌اى. قرار ده كه از من باز پس مى‌ گیری خدايا ما به تو پناه مى‌بريم از آن كه از فرمودۀ تو بيرون شويم، يا از دين تو خارج گرديم، يا هواهاى نفسانى پياپى بر ما فرود آيد، كه از هدايت ارزانى شده از جانب تو سرباز زنيم دانلود برنامه اندرویدی نهج البلاغه: https://cafebazaar.ir/app/org.crcis.nahj