#قسمت148 مــا تلویزیــون نداشتیم؛ یعنی آقام پول داشت امّا می گفت، تلویزیون حرام است. می پرسیدم: «پــس چــرا منصورخانــم داره؟» می گفــت: «حالا، شــوهرش حســین آقا یه خریدی کرده، حتماً دوست داشته، من دوست ندارم چکار کنم.» وقت پخش ســریال «مرادبرقی» خانۀ دخترعمه منصور مثل ســینما می شــد. ما می رفتیم و حتی همســایه ها هم جمع می شــدند. حســین آقا _ شــوهرش_ تخمۀآفتاب گــردان می خریــد، چِغ چِــغ می شکســتیم و وقتی فیلم تمام می شــد، کف اتاق پر از آشغال تخمه بود گاهی عمه و پسرانش حسین و اصغر هم می آمدند منــزل منصورخانــم. حــالا به غیــراز دخترعمــه منصــور، خواهرش اکرم هم شــوهر کرده بود و عمه به غیر از حســین و اصغر، کســی را کنار خود نمی دید. البته هر بــار کــه می آمــد، بــا آن لحن مهربان کنار حســین، می گفت: «پروانه جان، عروس خوبم، خیلی دلم برات تنگ شــده.» من ســرخ می شــدم و زیرچشــمی به حسین نگاه می کردم. او هم سرخ می شد و از اتاق بیرون می رفت. حســین در ادارۀ گمــرک تهــران بــه عنــوان انباردار کار می کــرد. کار انبارداری را فقط به آدم های خاطرجمع و دست پاک می دادند. حسین خیلی جا افتاده تر از سنش بود. اگرچه 9 سال از من بزرگ تر بود. در دلم مهری نســبت به او ایجاد شــده بود. این مهر از ایمان او بود یا از تلاش او یا از آشنایی دیرینه از کودکی یا تعریف های آقا و مامانم یا زمزمه های مهربانانۀ عمه از دیرباز یا... نمی دانم. هرچه بود، فکر می کردم مرد آیندۀ زندگی من حسین اســت. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313