#قسمت193 وهب می توانســت روی پای خودش بایســتد. امّا همچنان ناآرام بود. یک نفر می خواست که 42 ساعته مراقبش باشد. و حسین همیشه می خواست مرا برای روزهای ســخت آماده کند هر روز به منزل یکی از همرزمان شــهیدش می برد. دستم را خوانده بود. می دانست که خسته و دلتنگ شده ام و دنبال فرصتی هســتم که از او بخواهم تا مدّتی در شــهر بماند و پیش ما باشــد. وقتی از منزل خانــوادۀ شــهدا برمی گشــتیم می گفــت: «ایــن شــهید، زن و چنــد تا بچه داشــت، بسیجی بود و با اختیار این راه رو انتخاب کرد و بعد از شهادتش، بار مسئولیتِ امثال من رو سنگین تر کرد.» وقتی حسین از غربت و مظلومیت شهدا و تنهایی خانواده شان حرف می زد، به فکر فرو می رفتم به خودم نهیب می زدم که اعتراض نکن، امّا سختی زندگی وسوسه ام می کرد که خیلی ها مثل حسین، سپاهی هستند و مسئولیت دارند امّا این قــدر درگیــر جبهــه نیســتند. بالاخــره لــب باز کردم و گفتم: «باردار شــدم، یه بچۀ دیگه شــاید مثل وهب» با شــنیدن این خبر، برق شــادی توی چشــمانش درخشــید. گونه هایش گرد شــد و با مهربانی گفت: «زهرا باشــه یا مهدی، فرقی نمی کنه. بچۀ سالار، مثل خودش سالاره.» مــن زورکــی خندیــدم و او ادامــه داد: «محمود شــهبازی ســپاه همــدان رو ول کرد و رفت.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313