#قسمت201 ســر بیشــتر کوچه ها، حجلۀ شــهید گذاشــته بودند. شهدای عملیات جدیدی به نام رمضان. حالا فهمیدم که چرا حســین نمی توانســت بیاید. کم کم جای خالی حسین را برای ما حاج آقا سماوات و همسرش پر کردند. حاج آقا هر روز دم غــروب برایمــان نــان ســنگک مــی آورد. ماه رمضان بود، وهــب زولبیا، با میه می خواست. تهیه می کرد و به خانه می داد. پیغام های حسین را هم می رساند کــه دارد نیروی هــای تیــپ محمــد رســول الله را بــرای مقابله با اســرائیلی ها که به جنوب لبنان حمله کرده اند، از مهرآباد به سوریه می فرستد. پرسیدم: «حسین هم می ره؟!» جواب داد: «اگر بخواد بره حتماً سری به شما می زنه.» روز آخر ماه رمضان بود، روز جمعه و روز قدس. سر ظهر داشتم مهدی را شیر می دادم که انگار زلزله شــد. ســاختمان لرزید و صدای انفجاری مهیب شــهر را لرزاند. رفتم ســر پشــت بام و تودۀ عظیم و ســیاهی که مثل قارچ از وســط شــهر بــه آســمان می رفــت را دیــدم. محــل نمــاز جمعه در اســتادیوم ورزشــی بمباران شده بود. آن روز بیش از 021 زن و بچه که روی سجادۀ نماز نشسته بودند، قطعه قطعه شدند. بمب وسطشان خورده بود. خواهران حسین، منصور و اکرم شاهد این صحنه بودند و قطعه های گوشــت را از گوشــه وکنار جمع کرده بودند. و عصر همان روز با حالت رنگ پریده آمدند. خسته بودند. 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313