«استادان گمنامی» به یاد طلابی که گمنام بودند تا رفتند... رحمت خدا بر طلاب و اساتیدی که فهمیدند: «راه طلبگی اکثرا راه شهادت و گمنامی است» شهید یک بار با خدا معامله می کند و طلبه هر روز در راه خدا مجاهدت می‌کند. شب و روز ندارد؛ جا و مکان ندارد؛ طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ نهج البلاغه/خطبه۱۰۸ همه جا جبهه است! در مقابل، هیچ نمی‌خواهد جز هدایت مردم... «إِلَّا ٱلمَوَدَّةَ فِي ٱلقُربَىٰ» شوری/۲۳ شهید جانش را می دهد و طلبه همه عمر را به خدای عالم داده است. عمری با قناعت سپری می‌کند. قناعت یعنی هر روز خواست های حلال را در راه خدا قربانی می‌کند چه رسد به حرام! بی سر و صدا و بی سر و صدا راه انبیا ع را طی کردند و آنگاه که دعوت حق رسید، بی‌نام و نشان در تاریخ گم شدند! چقدر طلبه می شناختیم که تا بودند مجاهد بودند و تا رفتند هیچ کس نگفت مزارت کجاست؟ به یاد دوستانم؛ کریم برزگر، مرتضی حاجی بابایی، و همه آنانی که بی هیچ رد پایی تا بودند جهاد کردند و با گمراهی جنگیدند و سرانجام بی رد پایی تا خدا رفتند... چون مهم این است که پرچم دین بالا باشد؛ پرچم ولایت بالا باشد. اگرچه شهادت بالاترین مرتبه است ولی... یادمان باشد که فرمود: مداد العلما افضل من دماء الشهداء حوزه یعنی عمری مجاهدت شبانه روزی برای خدا بی توقع مادی و جان نثاری برای هدایت دیگران. لَعَلَّكَ بَٰخِعٌ نَّفسَكَ أَلَّا يَكُونُواْ مُؤمِنِينَ شعراء/۳ و سرانجام، #گمنامی ... یاعلی 📝 @Parishaneha