🌸🍃🌸🍃 روزی حضرت موسی (ع) به کوه طور می رفت تا با خدای خویش مناجات و گفتگو کند. در راه، زاهدی دید که در حال مناجات بود. با دیدن حضرت موسی (ع) رو به موسی (ع) کرد و گفت وقتی به کوه طور رسیدی به خداوند بگو آنچه گفته ای کرده شد، مرا مورد رحمت خویش قرار ده. حضرت موسی (ع) از آنجا گذشت. به عاشقی مخمور رسید که او هم با دیدن موسی (ع) به او گفت به خداوند بگو این عاشق، شیفته دوستدار توست، آیا تو هم او را دوست داری؟ حضرت موسی (ع) از این شخص نیز گذشت. به دیوانه ای رسید که با سر و پای برهنه و ژولیده، گستاخ وار نزدیک آمد و گفت به پروردگار بگو که تا کی مرا دیوانه و سودایی می داری، بیش از این تاب و طاقت خواری ندارم. به خداوند بگو من تو را ترک کرده ام، تو هم می توانی مرا ترک کنی و دست از من بداری؟ حضرت موسی (ع) این سخن گستاخانه دیوانه را جوابی نگفت و به راه خود ادامه داد تا به کوه طور رسید. قصه آن عابد و عاشق را برای خداوند تعریف کرد و درخواست آنها را به خدا رساند. خداوند فرمود آن عابد مشمول رحمت ماست و نصیب آن عاشق، محبت ما. هر آنچه که از ما خواسته اند برآورده می کنیم تا باشد که از نیکوکاران باقی بمانند. حضرت موسی (ع) در مقابل حق سجده کرد و خواست بازگردد. خداوند او را خطاب قرار داد و فرمود پیام دیگری به تو دادند که به ما نگفتی. چرا قصه آن مرد دیوانه را از من پنهان کردی؟ حضرت موسی (ع) گفت خداوندا، آن پیغام را نهفته بدارم بهتر است. تو که خود می دانی آن دیوانه چه گفته است. من نمی توانم در برابر بزرگی تو اینگونه بی ادبانه پیغام او را برسانم. اما خداوند بدون توجه به حرف موسی (ع) فرمود به او بگو اگر تو ما را ترک کنی، من تو را ترک نخواهم کرد، چه سر به راه باشی و چه سر پیچی کنی. ⚫️⚫️⚫️