رمان دمشق‌ شهر عشق❤️🌿 #قسمت_بیست‌_هشتم 💠با کف دستانش دو طرف صورتم را گرفت، با انگشتانش اشکهایم را پاک کرد و با نرمی لحنش نازم را کشید : «برا من گریه میکنی یا برا این پسره که اسکورتت می کرد؟» چشمانش با شیطنت به رویم میخندید 💠 میدید صورتم از ترس می لرزد و می خواست ترسم تمام شود که دوباره سر به سر حال خرابم گذاشت : «ببینم گل دل تو رو با پسر سوری برداشتن؟ ایران پسر قحطه؟» با نگاه خیسم دنبال بسمه گشتم و دیدم همان دو مرد نظامی او را در انتهای راهرو می برند. 💠 همچنان صورتم را نوازش می کرد تا آرامم کند و من دیگر از چشمانش شرم می کردم که حرف را به جایی دیگر کشیدم : «چرا دنبالم می گشتی؟» نگاهش روی صورتم می گشت و باید تکلیف این زن تکفیری روشن می شد که باز از پاسخ سوالم طفره رفت : «تو اینو از کجا می شناختی؟» 💠 دیگر رنگ شیطنت از صورتش رفته بود، به انتظار پاسخی چشمش به دهانم مانده و تمام خاطرات خانه بسمه و ابوجعده روی سرم خراب شده بود که صدایم شکست : «شبی که سعد می خواست بره ترکیه، برا اینکه فرار نکنم منو فرستاد خونه اینا!» 💠 بیغیرتی سعد دلش را از جا کند، می ترسید در آن خانه بلایی سرم آمده باشد که نگاهش از پا در آمد و من می خواستم خیالش را تخت کنم که حضرت سکینه ها را به شهادت گرفتم :«همون لحظه که وارد اون خونه شدم، این زن منو برد حرم، فکر می کرد وهابی ام. می خواستن با بهم زدن مجلس تحریک شون کنن و همه رو بکشن!» که به یاد نگاه مهربان و نجيب مصطفی دلم لرزید و دوباره اشکم چکید 💠 «ولی همین آقا و یه عده دیگه از مدافعای شیعه و سنی حرم نذاشتن و منو نجات دادن!» میدید اسم مصطفی را با چه حسرتی زمزمه می کنم و هنوز خیالش پی خیانت سعد مانده و نام ترکیه برایش اسم رمز بود که بدون خطا به هدف زد : «می خواست به ارتش آزاد ملحق بشه که عملگی ترکیه و آمریکا رو بکنه؟» 💠به نشانه تأیید پلکی زدم و ابوالفضل از همین حرفها خطری حس کرده بود که دستم را گرفت، با قدرت بلندم کرد و خیره در نگاهم هشدار داد : «همونجور که تو اونو شناختی، اونا هم هر جا تو رو ببینن، میشناسن باید برگردی ایران!» از قاطعیت کلامش ترسیدم، تکه ای از جانم در اینجا جا مانده و او بی توجه به اضطراب چشمانم حکمش را صادر کرد 💠 «خودم می رسونمت فرودگاه، با همین پرواز برمی گردی تهران و میری خونه دایی تا من مأموریتم تموم شه و برگردم!» حرارت غمی کهنه زیر خاکستر صدایش پیدا بود که داغ فراق مصطفی گوشه قلبم پنهان شد و پرسیدم : «چرا خونه خودمون نرم؟» 💠 بغضش را پشت لبخندی پنهان کرد و ناشیانه بهانه تراشید : «بریم بیرون، اینجا هواش خوب نیست، رنگت پریده!» و رنگ من از خبری که برایش اینهمه مقدمه چینی می کرد پریده بود که مستقیم نگاهش کردم و محكم پرسیدم : «چی شده داداش؟» سرش را چرخاند، می خواست از چشمانم فرار کند، دنبال کمکی می گشت و در این غربت کسی نبود که دوباره با نگاهش به چشمان پریشانم پناه آورد و آهسته خبر داد 💠«هفت ماه پیش کنار اتوبوس زائرای ایرانی تو کاظمین بمب گذاری کردن، چند نفر شهید شدن.» مقابل چشمانم نفس نفس میزد، کلماتش را می شمردم بلکه این جان به لب رسیده به تنم برگردد و کلام آخر او جانم را در جا گرفت : «مامان بابا تو اون اتوبوس بودن» 💠دیگر نشنیدم چه می گوید، هر دو دستم را روی سرم گرفتم و اختیار ساقم با خودم نبود که قامتم از کمر شکست و روی زمین زانو زدم. باورم نمی شد پدر و مادرم از دستم رفته باشند که به گلويم التماس می کردم بلکه با ضجهای راحتم کند و دیگر نفسی برای ضجه نمانده بود که به جای نفس، قلبم از گلو بالا می آمد، ابوالفضل خم شده بود تا از روی زمین بلندم کند و من مقابل پایش با انگشتان دستم به زمین چنگ میزدم 💠 صورت مهربان پدر و مادرم در آینه چشمانم میدرخشید و هنوز دست و پاهای بریده امروز مقابل چشمم بود و نمی دانستم بدن آنها چند تکه شده که دیگر از اعماق جانم جیغ کشیدم. در آغوش ابوالفضل بال بال می زدم که فرصت جبران بی وفاییهایم از دستم رفته و دیدار پدر و مادرم به قیامت رفته بود. 💠اینبار نه حرم حضرت سکینه ها ، نه چهارراه زینبیه، نه بیمارستان دمشق که آتش تکفیری ها به دامن خودم افتاده و تا مغز استخوانم را می سوزاند و به جای پرواز به سمت تهران، در همان بیمارستان تا صبح زیر سرم رفتم. #ادامه_دارد ✍نویسنده:فاطمه‌ولی‌نژاد @ebrahim_navid_delha @pelak_shohadaa @shohadaa_sticker ═══°✦ ❃ ✦°═══ ❀#انتشاربادرج_لینک_مجازاست.👆