همانجایی که رو به روی گنبدت به ادای احترام دست روی سینه گذاشتیم و سلام دادیم؛ دردها و خستگی‌هایمان را به آغوش گرفتی و دست نوازش به روی قلب‌هایمان کشیدی بلکه آرام یابیم. اگر کیلومترها از خراسان دور باشیم مهم نیست، میان ما و شما تنها به اندازه یک سلام فاصله است... وقتی خیره به پنجره فولادت در گوشه از صحن اشک می‌ریختیم نیازی به سخن گفتن نبود. شما حاجت‌ها و دردهایمان را از چشم‌هایمان می‌فهمیدی. یادم نمی آید از در این خانه کسی با دست هایی خالی بازگشته باشد! زیرا شنیده‌ام هر چه که می‌دهی از جانب خداست و مشهدت منبع رحمت خدا . . . - میلاد نور خجسته باد🌿.