شاید یکی از عجیب‌ترین روش‌های اجرای مجازات اعدام محکومان، در دوره قاجار، گچ گرفتن آن‌ها باشد. محکوم را در جایی که معین شده بود نگه می‌داشتند؛ بعد اطراف او را با آجر و گچ بالا می‌آوردند تا مانند یک مجسمه سفید، روی زمین استوار شود. معمولاً مسیری را برای پیشاب و پساب و نیز، تنفس محکوم، روی مجسمه باز می‌گذاشتند تا بیشتر زنده بماند و بیشتر رنج ببرد و او، در یک فرایند دردناک و تدریجی، جان می‌سپرد. بزهکار را در کنار جاده مانند ستونی به گچ می‌گیرند، و تنها صورتش را در معرض نگاههای خیره مردم بیرون می‌گذارند، و بر همین حال می‌نهند تا جان به جان‌آفرین تسلیم کند". (جکسون، 1387: 8/316) منبع: جکسون، آبراهام والنتاین ویلیامز. 1387. سفرنامه جکسون: ایران در گذشته و حال 🔸🚪 @tarikhnegar 🚪🔸