«نکاتی از آیات صفحه ۴۲۹ قرآن کریم» 💠 شعور هستى هستى، شعور دارد و مورد خطاب الهى قرار مى گيرد. «يا جبال اَوّبى» و خداوند، به بندگان برگزيدۀ خود، عطاياى ويژه اى مى دهد. «و لقد آتينا داود منّا فضلاً» و مناجات موجودات، امرى حقيقى است، نه مجازى. «اوّبى معه» بنابراین دنيا و آخرت قابل جمع است. (نبوّت و تصرّف در هستى براى حضرت داوود جمع شد)، یعنی كسى كه دل خود را براى خدا نرم كند، خداوند هم آهن را براى او نرم مى كند. «اوّبى... النّا له الحديد» همچنین حيوانات، مأموران خدا هستند. «دلّهم... دابّة الارض» 💠 تسخير جنّ جنّ با اراده و فرمان الهى، مأمور انجام كارهاى انسان مى شود، و انسان مى تواند جنّ را تسخير خود كند. «و من الجنّ مَن يعمل بين يديه باِذن ربّه» و جنّ اختيار دارد و مى تواند از فرمان الهى سر باز زند، «و من يزغ منهم عن امرنا» و در اين صورت كيفر مى شود. «نذقه من عذاب السعير» و جنّ، موجودى است که می تواند هنرمند و صنعتگر باشد. «يعملون له... محاريب و تماثيل» ولی جنّ، غيب نمى داند. (با افتادن سليمان به زمين، هم خود جنّ فهميد كه غيب نمى داند و هم مردم فهميدند كه ادّعاى جنّ مبنى بر آگاهى از غيب بيهوده است.) «تبيّنت... لو كانوا يعلمون الغيب...» و جنيان نیز، داراى احساس عزّت و ذلّت و گريز از كار سخت هستند. «ما لبثوا فى العذاب المهين» 💠 شکرگذاری عملی امكانات بايد زمينۀ سپاسگزارى از خداوند باشد، و شكر، تنها با زبان نيست بلكه يك عمل است. «اعملوا ال داود شكرا» ✍ روابط‌عمومی قرآن دلان 🔹 @qurandelan