«نکاتی از آیۀ ۴۷ سوره مبارکۀ یس از صفحۀ ۴۴۳ قرآن کریم» 💠 انفاق مال انفاق، نشانه ايمان است(زيرا ترك انفاق از ويژگى هاى كفّار شمرده شده است) و كفر، سبب خوددارى ازانفاق است«قال الّذين كفروا... انطعم...» و كافر، رازق بودن خدا را مسخره مى كند«لو يشاء اللّه اطعمه» و توجّه به اين كه «آن چه داريم رزق الهى است نه ملك ما» بخشش را آسان مى كند«انفقوا ممّا رزقكم اللّه» همچنین كار انسان به جائى مى رسد كه كفر و بخل را راه درست؛ و ايمان و انفاق را انحراف مى شمرد«اِن انتم الا فى ضلال مبين» 💠 مسئوليّت پذیری اعمال و رفتارها افرادى كه بينش صحيح ندارند يا مى خواهند اززيربارمسئوليّت شانه خالى كنند، تمام انحرافات و عملكرد زشت خود را به گردن ديگران مى اندازند: ۱- گاهى مى گويند: مقصّر خداست، اگر او نمى خواست ما مشرك نبوديم: «لو شاء اللّه ما اشركنا»(انعام،۱۴۸)، «لو شاء الرّحمن ما عبدناهم»(زخرف،۲۰) ۲- گاهى مى گويند: مقصّر جامعه است، اگر اين بزرگان نبودند، ما مؤمن بوديم. «لولا انتم لكنّا مؤمنين»(سبأ،۳۱) ۳- گاهى مى گويند: مقصّر نياكان ما هستند. «انّا وجدنا آبائنا»(زخرف،۲۲) ۴- در اين آيه نيز مى گويند: اگر لازم بود خدا خودش به فقرا روزى مى داد. چرا خداوند خود فقرا را رزق نمى دهد و به مردم دستور انفاق مى دهد؟! پاسخ در این است که: رشد انسان، در سايۀ گذشت و ايثار و سخاوت و نوع دوستى و دلسوزى و صرفه جويى و الفت و تعاون و محبّت و تفقّد است. اگر همۀ مردم از امكانات يكسان برخوردار باشند، نه زمينه اى براى بروز اين كمالات باقى مى ماند و نه بسترى براى صبر و زهد و قناعت محرومان. ✍ روابط‌عمومی قرآن دلان 🔹 @qurandelan