🌀برشی از یک کتاب در وجود ما نعمت‌ها و سرمايه‌هايى هست كه بايد بارور شوند و بهره بياورند و راه بلند ما را سرشار كنند. در فاصله‌ى تولد و مرگ، ما اين سرمايه‌ها را از دست مى‌دهيم. مگر آن كه اين‌ها را به ثبت برسانيم و در جاى خويش مصرف كنيم. اين سرمايه‌ها اگر در راه هواها و حرف‌ها و جلوه‌ها مصرف شوند سودى نمى‌آورند؛ زيرا هواهاى دل و حرف‌هاى خلق و جلوه‌هاى دنيا باتلاق‌هايى هستند كه سرمايه‌ها را در خود فرو مى‌كشند و مى‌بلعند و هرگز سودى بر آن نمى‌افزايند. 📚 مسئولیت و سازندگی، علی صفایی حائری، ج۱ ص۲۷