پیش بینی این روزهای اقتصاد ایران کار سختی نبود، کسی که تا حدی با سیاست های آزادسازی قیمت ها و بازار در شرایط تحریم آشنا باشد می تواند به سهولت چنین وضعیتی را پیش بینی کند. دولت آقای رئیسی را باید به دو مقطع تقسیم کرد: مقطع اول از ابتدای حکم تنفیذ تا انتهای سال ۱۴۰۰ بود که به طور متوسط با تکیه بر قدرت نرم دولت و تامین حداقل ها مثل افزایش ۵۷ درصدی دستمزد کارگران سعی کرد ثبات اقتصادی را حفظ کند. و مقطع دوم از اردیبشهت ۱۴۰۱ شروع شد که به یکباره در دام فرزندان شیکاگویی اقتصاد خوانده افتاد و با حذف ارز ۴۲۰۰ و قرار گرفتن در مسیر سیاست های تعدیل نئولیبرالیسم، خودش را مستغرق دریایی بدون ساحل کرد! اگر آن روزها را به یاد بیاورید بسیاری از نئولیبرال های ریش دار بر اقتصاد دستوری تاختند، قیمت گذاری دولتی را مضر دانستند و دائم از کلید واژه رانت برای ارز ۴۲۰۰ استفاده کردند آن ها معتقد بودند حذف ارز ترجیحی ۴۲۰۰ تنها باعث افزایش نرخ چند قلم کالا می شود و نهایتا موجب رونق اقتصادی با تورم نهایتا ۸ درصدی می شود، اما الان نرخ ارز از مرز ۴۳ هزار تومان عبور کرده و طوفان تورم همه چیز را در می نوردد .... و اما آن ها ساکت شده اند. دولت اگر دست از این آزادی اقتصادی برندارد و تصمیم به کنترل تقاضا، اصلاح نظام نابرابر درآمدی، حذف حقوق های نجومی و درآمدهای نجومی برخی کسب و کارها نکند اوضاع بسیار وحشتناک می شود... راه مردم @newsrahemardom_ir