در ابتدای رابطه بسیاری از افراد برای خلق لحظاتی تأثیرگذار و ساختن روابط معنادار، ساعت‌ها به انتخاب بهترین واکنش‌ها و تصمیم‌ها فکر می‌کنند اهل سورپرایز کردن هستن، تولد ها را فراموش نمیکنن، گل هدیه میدن به هم ، با دقت و وسواس، بهترین نسخه‌ی خود را ارائه می‌کنند ؛ مهربان، گوش‌سپار، خلاق و پرشور. این تلاش، نشانه‌ای‌ست از خواستن، از میل به پیوند، از امید به ساختن چیزی زیبا. اما چه می‌شود که همین تلاش آگاهانه، پس از تثبیت رابطه، ناگهان کمرنگ می‌شود؟ چرا ذهنِ تحلیل‌گر و دلِ مشتاقی که روزی برای حفظ احترام و جذابیتِ رابطه می‌کوشید، به تدریج آرام می‌گیرد؟ ساکت می‌شود، و گاه به بی‌تفاوتی می‌رسد؟ آیا این تغییر از ناآگاهی‌ست؟ یا از سهل‌انگاری و مسئولیت‌گریزی؟ شاید هم از تصوری نادرست: که ؛ «حالا که رابطه را به دست آورده‌ام، دیگر نیازی به تلاش نیست.»😏 حقیقت این است که روابط، نقطه‌ی پایان ندارند. رابطه نقطه‌ی شروعِ مداوم‌ترین شکل بلوغ ماست. و اگر مراقبت، گفت‌وگو، رشد، و نیتِ عاشقانه از آن گرفته شود، به تدریج زیبایی‌اش را از دست خواهد داد. رابطه، مالکیت نیست؛ مراقبتِ مستمر است. . .✍حدادیان #رابطه_آگاهانه #عشق_مسئولانه @rahroshanezdevaj @amozesh_rahroshan99 #آموزش_پیش_از_ازدواج