اگه به جای پزشکیان دولت جلیلی یا قالیباف مستقر شده بود، در موقعیت کنونی، نظام چه مسیری را در پیش می گرفت؟ همواره مذاکرات در تمام دولت ها پیگیری شده اما تفاوت در سطح نگاه به این بحث است. برای مثال احمدی نژاد در زمان دکتر لاریجانی یک سیاست را داشت و در زمان دکتر جلیلی یک نگاه و حتی مدتی مذاکرات را تعطیل کرد و متاسفانه به یکباره کار در دولت احمدی‌نژاد به جایی رسید که فقط به مذاکره با آمریکا امید داشت در دولت روحانی سیاست خارجی و مذاکره با آمریکا تنها نقشه ایشان برای حل مشکلات کشور بود و اصطلاحا کشور کاملا به مذاکرات شرطی شد هیچ نقشه دومی و پلن بی برای اداره کشور وجود نداشت در دولت شهید رئیسی سه محور همزمان پیگیری شد خنثی سازی تحریم ها و استفاده گسترده از سیاست همسایگی، استفاده از ظرفیت داخل_بی اثر کردن تحریم ها و رفع تحریم ها. برای همین در دولت شهید رئیسی هیچگاه میز مذاکره ترک نشد و دوبار تا آستانه امضای توافق همان سند سپتامبر پیش رفتیم اما سعی می شد با جلوگیری از رسانه های شدن مذاکرات از شرطی شدن جامعه به مذاکره جلوگیری شود. 🔘در دولت آقای پزشکیان سیاست خارجی نقش پررنگی دارد اما سید عباس عراقچی سعی در تداوم راه شهید امیرعبداللهیان دارد سیاست همسایگی، کم اثر کردن تحریم ها و رفع آنها، اما شرایط فعلا دو تفاوت دارد : اولا منطقه در آستانه انفجار است ثانیا برخلاف گذشته آمریکایی‌ها زمان زیادی ندارند. پس ایران سعی می کند سطح تنش را تا رسیدن زمان مورد نظر کنترل کند و هر دولتی پای کار بود در وضعیت فعلی میز را ترک نمی کرد اما شاید نگاه بیشتری به توان داخل برای رفع مشکلات داشت و سعی می کرد در رسانه هایش روی مذاکرات مانور ندهد هر چقدر جامعه به مذاکره امیدوارتر شود کار برای تیم ایرانی سخت تر خواهد شد و در مقابل دشمن به هدف اولیه خود یعنی فشار روانی مضاعف بر جامعه دست خواهد یافت ✍مجتبی منصورزاده #مذاکره #ایران #آمریکا