و لولا أنّك أمرت بالصّبر، و نهيت عن الجزع، لأنفدنا عليك ماء الشّؤون، و لكان الدّاء مماطلا و الكمد محالفا، و قلّا لك اگر تو ما را به شكيبايى امر نفرموده بودى و از جزع و بى تابى نهى نمى كردى آن قدر بر تو گريه مى كرديم كه اشك هايمان تمام شود و اين درد جانكاه هميشه برايمان باقى بود و حزن و اندوهمان دائمى، و تازه همه اينها در مصيبت تو كم بود ✍ما کجا وفهم این مصیبت کجا........... وقتی کوه صبری چون مولا چنین می فرمایند....