مقدمه 🔹ازنیمه دوم سال 1360 تا سه ماهه اول سال 1361 یعنی در کمتر از 9 ماه با انجام چندعملیات موفق ازسوی نیروهای ایرانی در مناطق جنوب کشور و بازپس گیری مقداری زیاد از خاک مقدس کشور در عملیاتهائی از قبیل ثامن الائمه ، طریق القدس ،فتح المبین و بیت المقدس ورق جنگ برخلاف نظر و درخواست کشورهای غربی عربی ، همچنین عراقیها رقم خورد . 🔹پس از آزادی خرمشهر ، مسئله چگونگی پایان دادن به جنگ مورد بحث و بررسی در شورایعالی دفاع قرار گرفت . زیرا با پیروزیهای گسترده و روزبه روز نیروهای ایرانی در اینمدت کوتاه ، صدای همه را دراورد ، و حتی سازمان ملل علنا" وارد صحنه گشته و طی قطعنامه ها از ایران خواست که هرچه زودتر به جنگ پایان داده و آتش بس را بپذیرد . 🔹این درحالی بود که هنوز بیش از 2500 کیلومتر مربع از خاک سرزمینمان ایران در اختیارعراقیها بود و این خود حربه ای بود برای عراق جهت تحمیل خواسته های خود بر ما . 🔹از سوی دیگر ، توسط جاسوسانمان در عراق از حدود چند ماه پیش از آن ، خبر رسید که این کشور بعلت عدم موفقیت بیشتر در ورود به خاک ایران و اشغال آن ، بفکر تثبیت خطوط دفاعی و پدافندی خود برای همیشه در مناطق اشغالی ایران میباشد . 🔹با این اوصاف سیاست ایران ، برای تعادل قوا در عرصه بین الملل برای پایان دادن به جنگ و دست برتر در معادلات نظامی ، بفکر اشغال منطقه و یا شهری اثرگذار معطوف گردید . . 🔹نقاط مختلفی ازشهرها و استانهای عراق در غرب و مرکز و جنوب این کشور ، مورد بررسی جهت اشغال در فکر فرماندهان جنگ و شورایعالی دفاع خطور کرد ، اما 🔹بدلیل مسائل زیادی از قبیل سیاسی ، اقتصادی ، جغرافیائی و نظامی ، دسترسی به بصره که دومین شهر بزرگ و اقتصادی عراق بوده ، هدف این عملیات نظامی گردید تا شاهرگ حیاتی آن کشور را در جنوب ، همچنین دسترسی به آبهای آزاد قطع نماید که دیگر عراق در مذاکرات صلح ، برگ برنده ای در دست نداشته و تعادل حفظ گردد . ادامه دارد سید یدالله هاشمی ➕به بپیوندید: http://sapp.ir/raviyanlenjan http://eitaa.com/joinchat/2828206082C32dc95a1d4