مگر می شود اصحاب امام حسین(ع) شویم؟ یک سوال جدی که برای ما مطرح است این است که می شود ما ملحق به اصحاب حضرت سیدالشهدا علیه السلام شویم؟ چند عبارت در زیارت عاشورا است که از آن این طور استنباط می شود که این راه برای ما هم باز است. همه ما اگر این راه را دنبال کنیم به مسیری می رسیم که زهیر و حبیب و ... رفتند. .... یک راهش این است که بگوییم من را در دنیا و آخرت با سیدالشهدا علیه السلام قرار دهد. می شود انسان جوری تبعیت از امام حسین علیه السلام کند که سایه امام حسین علیه السلام شود. این سفر و همراهی یک شرط اولیه دارد و آن هم این است که آدم با خودش نباشد. خدا در قرآن می فرماید: شما هر کجا باشید خدای شما با شما است. هجرت از خود، راه رسیدن به خدا آدم وقتی توجه به خود می کند این توجه به خود، حجاب می شود و نمی شود دیگر خدا را ببیند. شرط رسیدن به خدا این است که آدم از خودش هجرت کند. آدم تا با خودش است با خدا نیست. هر وقت توانستیم پا روی نفسمان بگذاریم و از خودمان هجرت کنیم می توانیم به مقصد برسیم. در دعای ابوحمزه می فرماید: خدایا هر کسی به سمت تو کوچ کند مسافتش نزدیک است. راحل یعنی کوچ کننده. مسافر مسافرت می رود ولی دل به پشت سرش دارد. اما کوچ نشین وطنی ندارد و همه وطنش پیش رو است. اگر راحل الی الله شد و تعلقاتش را پشت سر انداخت پیروزی اش نزدیک است. عمل و فکر و آرزوهایمان نمی گذارد به خدا برسیم. یکی از ملحدین زمان امام صادق علیه السلام آمد و گفت: این خدایی که از او صحبت می کنید چرا خودش نیامد خودش را آشکار کند و پیامبرش را فرستاده است؟ خودش چرا غایب شد؟ حضرت فرمودند: تو نمی بینی چرا می گویی وجود ندارد؟ آن چیزی در تو تصرف می کند و وقتی غصه دار هستی خوشحال می شوی خودت که نیستی؟ پس او کیست که تو را تصرف می کند؟ خدایی که از خودت به خودت نزدیک تر است را نمی بینی؟ یکی از شاگردان علامه طباطبایی از ایشان سوال کرد شما اینقدر حرم امام رضا علیه السلام می روید از امام رضا علیه السلام چه دارید؟ ایشان فرمود: خیلی چیزها امام رضا علیه السلام به من عنایت کرده اند. یکی از چیزهایی که به من عنایت کرده اند این است که صدای تسبیح موجودات را می شنوم و خوابم نمی رود. اگر کسی خوب گوش دهد می فهمد کسی که این ها را تسبیح می دهد حضرت علی علیه السلام است. اگر کسی دقت کند می فهمد آن کسی که به عالم تسبیح می دهد امام زمان عجل الله تعالی فرجه هستند. امام تسبیح می گوید که کائنات تسبیح می گویند. اگر کسی از خودش هجرت کرد و به امامش رسید هر کجا را که نگاه کند امام زمانش را می بیند. ولی وقتی آدم از خودش هجرت نمی کند می گوید امام زمان عجل الله تعالی فرجه غایب است. پس می شود که انسان با امام حسین علیه السلام باشد. شرطش این است که از خودش هجرت کند. توجه آدم به خودش بالاترین گناه است. ما نه فقط می توانیم با امام حسین علیه السلام هم مسیر شویم، بلکه می توانیم دیگران را هم با امام حسین علیه السلام همراه کنیم. این جمله بعدی زیارت عاشورا است که می فرماید: «وَ اَسْئَلُهُ أَنْ یُبَلِّغَنیِ الْمَقامَ الْمَحْمُود لَکُمْ عِنْدَاللّهِ.» از خدا می خواهم که مرا به مقام محمود شما برساند. مقام محمود، مقام شفاعت و دستگیری است. شفاعت همین طور نیست که هر کسی از راه برسد خدا او را شفاعت کند. برای کسانی است که یک عهد و قراری با خدا دارند. «لَا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا» آن هایی که عهدی با خدا بستند آن ها می توانند شفاعت کنند. سیدالشهدا علیه السلام از آن کسانی است که دارای مقام شفاعت است. یک زیارتی امام حسین علیه السلام دارند که مرحوم محدث قمی آورده است یک جمله اش این است: «اَشْهَدُ اَنَّ دَمَكَ سَكَنَ فِي الْخُلْدِ» به امام حسین علیه السلام عرض می کنیم که من شهادت می دهم که خون شما در این عالم قرار نگرفت. سنی و شیعه این روایت را نقل کرده اند که ابن عباس می گوید رسول خدا صلی الله علیه و آله را در خواب دیدم که روز عاشورا شیشه ای در دست داشتند و از ایشان پرسیدند این چیست؟ حضرت فرمودند: این خون فرزندم حسین علیه السلام است. آن را در عرش الهی می برم. «وَاقْشَعَرَّتْ لَهُ اَظِلَّةُ الْعَرْشِ، وَبَكى لَهُ جَميعُ الْخَلائِقِ» همه مخلوقات الهی برای امام حسین علیه السلام گریستند و آسمان ها و زمین هفت گانه برای تو گریستند. همه هفت آسمان بر او گریستند. هر مخلوقی که در آسمان ها و زمین و بین آن ها است برای تو گریسته است. مخلوقاتی که ما می بینیم و نمی بینیم برای تو گریستند. آن هایی که در بهشت هستند و در جهنم هستند هم برای تو گریه کردند. فقط دو جمعیت را استثناء کرده است که اهل بصره و شام هستند. @khanjanidroos