✅در حديث قدسي فرموده محبت من ودوستي دنيا در يک دل جمع نمي شود ، چگونه در اين دنيا زندگي کنيم ودوستي دنيا را در دل نداشته باشيم وچگونه دنيا در نظرم پست بيايد مثلا من که خانه خريدم اگر دنبال وسايل زيبا براي خانه روم دوستي دنيا رودارم يا اينکه بايد به حد ضرورت اکتفا کنم کلا چگونه حب دنيا رو ازدلم بيرون کنم ؟
اسلام دینی است که برای همه زوایای زندگی بشر برنامه دارد و تعادل در همه امور را به پیروان خود توصیه می نماید. از طرفی استفاده و بهره مشروع از نعمت هاى الاهى و زیبایی هاى زندگى را جایز دانسته، و به پیروانش دستور مستقیم می دهد که از مواهب دنیا استفاده کنند؛ و از سویی دیگر اسراف و زیاده روى و ضایع نمودن نعمت ها را ناشایست و ناروا مى داند.
چیزی که در اسلام به شدت مذمت شده و افراد را نسبت به آن هشدار می دهند، دلبستگی به مواهب دنیاست و نه استفاده کردن به اندازه و به جا.
اسلام به انسان اجازه داده و توصیه کرده که به کسب حلال مشغول باشد و به آن مقداري كه لازم دارد و نياز اوست، در حد شأن و مرتبه خود مصرف كند. همه مي توانند خانه، ماشين و لباس و ... در شأن خود تهيه نمايند و حتی اگر در صورت توان، از مقدار لازم بخل بورزد و خانواده خويش را در سختي قرار دهد، نيز مورد مذمت قرار مي گيرد.
اما تعلق و دلبستگی به دنیا یعنی دنياخواهي، دنياطلبي، دنياپرستي و دلباختن به دنيا؛ مورد نكوهش است و در قرآن غالباً از آن با تعبير «يريد الدنيا» ياد مي‌شود: مَن كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاء لِمَن نُّرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلاهَا مَذْمُومًا مَّدْحُورًا[سوره مبارکه اسراء، 18]؛
فَأَعْرِضْ عَن مَّن تَوَلَّى عَن ذِكْرِنَا وَلَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا * ذَلِكَ مَبْلَغُهُم مِّنَ الْعِلْمِ[نجم، 29 و 30]. كساني كه به اين دنيا دل‌بسته‌اند، آدم‌هاي ناداني هستند كه زندگي ابدي را فراموش کرده‌اند و خيال مي‌کنند هر چه هست، همين زندگي چند روزه گذرا و توأم با بازيچه‌ها، سرگرمي‌ها و قراردادهاي دنيايي است.
دلبستگي به دنيا مذموم است، نه ذاتِ حياتِ دنيا. بديِ دنيا به خاطر آن است كه من دل به آن مي بندم، آخرت را فداي آن مي‌کنم و مي‌شوم مريد دنيا.
نگاه عميق به آيات و روايات و سيرة عملي ائمه ـ عليهم السّلام ـ اين نكته را آشكار ميسازد كه تلاش براي امور دنيا و استفاده از آنها در چارچوب شرع مقدس اسلام و در حدّي كه با اهداف عالية انسان منافات نداشته باشد هيچ اشكالي ندارد. انسان اگر از راه حلال مال و اموال بدست آورد و در راه حلال مصرف كند، هيچ منافاتي با ارزشهاي معنوي او ندارد. پس بايد به چند مسئله توجه داشته باشيم:
1. اسلام با ثروت داشتن و تحصيل مال از راه حلال مخالف نيست.
2. علاقه به مال و اموال، زن و فرزند و ديگر مظاهر دنيوي در چارچوب شرع و در حدّي كه انسان را از اهداف اصلي باز ندارد، از نظر اسلام مجاز ميباشد.
3. هم دنيا و هم امور دنيوي نقش ابزاري دارند. دنيا گذرگاه آخرت است
(غررالحكم، ج 7، ص 106] و اشيا و امكانات، وسيلة تقرب انسان به خدا هستند. انسان از طريق نعمتهاي الهي ميتواند خدا را بشناسد، با استفاده از آنها ميتواند به زندگي خود ادامه دهد تا به عبادت خدا بپردازد، پول را وسيلة حفظ آبروي خود قرار دهد و به ديگران كمك كند. تا وقتي انسان دنيا را گذرگاه آخرت ميداند و از امكانات و مال و ثروت براي تقرب به خدا استفاده ميكند هيچ اشكالي ندارد علاقه و محبت به دنيا نيز از آن جهت كه وسيلة رسيدن به آخرت است؛ دوست داشتن مال و زندگي و دست آوردهاي خويشتن از آن نظر كه ميتواند آبروي او را حفظ كند و در طريق حلال مصرف شود، هيچ اشكالي ندارد. مشكل آن زماني به وجود ميآيد كه انسان نقش ابزاري دنيا را فراموش كند؛ يعني دنيا را محل اقامت و جايگاه دايمي خود بداند و آن چنان به دنيا علاقه و دلبستگي پيدا كند كه خدا فراموش شود.
@khanjanidroos