#قسمت_سی‌و‌دوم /بخش دوم #باغ_بے_برگے #الهہ_رحیم‌_پور میثاق غذاها را با تمام مخلفاتش سفارش داد و گارسون ڪہ رفت رو ڪرد بہ من و گفت: -خب ... الان من سراپا گوشم . - خودت خوب میدونے حرفم چیہ ...مشڪلم از ڪجاست . ولے تو این دو هفتہ حتے تلاشم نڪردے ڪہ اثبات ڪنے حسم اشتباہ میڪنہ . - آخہ من وقتے ڪارے نمیڪنم چیو باید اثبات ڪنم ثمر؟ - آرہ شاید تو الان ڪارے نڪردہ باشے ولے طرز رفتاراون خانم در شان تو و ڪارِ تو نیست. - یعنے چے ؟ میشہ واضح حرف بزنے؟ - یعنے اینڪہ من از طرز حرف زدنش ...از خندہ هاے الڪیش از اینڪہ مثلاا منو نشناختہ .‌... ازاینڪہ یہ ڪارہ میاد احوالپرسے تو ...از اینا حالم بدہ میثاق ..میفهمے؟ اصلا میدونے چیہ؟ دو هفتہ اس من ناراحتم و تو ناراحتے منو میبینے اما هیچ ڪارے نمیڪنے . -اخراجش ڪنم؟ منظورت اینہ ؟ بخاطر ڪارِ نڪردہ اخراجش ڪنم؟ - نہ اخراج نڪن ...هرگز اینڪارو نڪن . ولے من تو این مدت فقط یہ سوال بزرگ تو ذهنم بودہ ڪہ میخوام جواب بدے. - چہ سوالے؟ - اینڪہ اگر روابط تو و اون خانم عادے و معمولیہ چرا هادے باید بہ عموحمید چنین چیزے و بگہ ڪہ اون طاقت نیارہ و وسط مهمونے ازت سوال ڪنہ؟ تو میدونے عموحمید مثل پدر نداشتہ ے من و سوگند بودہ ...حتما احساس خطرے ڪردہ برا دخترش ڪہ تو لفافہ از تو سوال ڪردہ ... نہ ؟؟؟ -واقعاا متاسفم برات ثمر ..تویے ڪہ این حرفا رو میزنے اونم بہ من ...بہ میثاق ... متاسفم ڪہ منو اینجور شناختے . -منم براے خودم متاسفم ...چونڪہ تو بہ جاے دادنِ جواب منطقے فقط دارے بحث و بہ حاشیہ میبرے . میثاق ... من توے زندگیم بہ یہ اصل اعتقاد دارم ..اونم اینہ ڪہ... همیشہ چیزے مارو نابود میڪنہ ڪہ از عمق جونمون عاشقشیم .... با گفتن این جملہ دیدم ڪہ جان از صورت میثاق رفت... گوشہ ے چشمش جمع شد و تنش بہ رعشہ اے خفیف افتاد ....چند لحظہ ڪہ گذشت با بهت و ناباورے پرسید: -یعنے ...یعنے من ...دارم تورو ..نابود میڪنم؟ - نہ ڪہ بخواے ولے میتونے ...فقط تو میتونے نابودم ڪنے .فقط تو میثاق. - ثمر ...میدونے چیہ ؟. من از اول بچگیم پدر نداشتم ... بهترین مادر دنیارو داشتم ڪہ از دستش دادم ...اما هیچڪدوم از این اتفاقا منو تبدیل بہ یہ موجود ترسناڪ و عقدہ اے نڪرد ......اما اگر یہ روزے برسہ ڪہ تورودر عین داشتن ، نداشتہ باشم..‌‌. یعنے جسمت هرروز ڪنار من باشہ ولے قلب و روحت نہ ... اونروز من ترسناڪ ترین، آدم روے زمینم... -تو ....دارے تهدیدم میڪنے ؟ -نہ ... دارم با خودم آشنات میڪنم ... نذار ...نذار برسم بہ نقطہ ے جنون ...نذار ثمر. از حالت چشمها و لحن صحبت هایش ترسیدم...چشمهایش قفلِ صورتم شدہ بود و صدایش انگار از تہ چاہ درمے آمد.... شبیہ میثاقِ یڪ ساعت قبل نبود ... آب دهانم را با شدت قورت دادم و با صدایے نسبتا لرزان گفتم: -باشہ ...باشہ ...تو آروم باش ... اصلا الان فقط اومدیم غذا بخوریم ...بعدا راجع بهش حرف میزنیم. خبب؟ جوابے بہ حرفم نداد و چشمانش را محڪم بست ... لرزش شانہ اش هنوز پیدا بود و قفسه‌ے سینہ اش بالا وپایین میشد... آنروز بود ڪہ فهمیدم چشمهایے ڪہ عاشقش هستم چقدر میتوانست ترسناڪ باشد ... ✍🏻نویسنده: الهہ رحیم پور شعر:علیرضا آذر اینستاگرام: e.lahe_rahimpoor ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━━┓ 📚Sapp.ir/roman_mazhabi ┗━━─━━━━━━⊰✾✿✾⊱┛ ❤کپی فقط با ذکر نام نویسنده و آی‌دی کانال مجاز است❤