#قسمت_پنجاه‌و‌دوم #باغ_بے_برگے #الهہ_رحیم_پور { نازنینا ما بہ نازِ تو جوانے دادہ ایم ...} نگاهم روے موزاییڪ هاے ڪف حیاط میخڪوب شدہ بود ... این حجم از بُهت و حیرت را نمیتوانستم هضم ڪنم ... هادے ، قصہ وار ، تمام ماجراهاے گذشتہ اش را برایم گفت... اما ڪاش میشد براے دل شڪستہ اش مرهمے یافت... ڪاش میشد قلب مجروح آدمها را مداوا ڪرد بہ چیزے قابل دسترس... من شرمندہ بودم ڪہ در میان قصه‌ے پرفراز و نشیبِ هادے حتے نمیتوانستم لحظہ اے با او همدلے ڪنم... بہ قول خودش ، خواستِ خداوند بودہ ڪہ تڪہ هاے پازل زندگے ما اینطور چیدہ شود و سوگند عاشقِ ڪسے شود ڪہ در گذشتہ خواهانِ خواهرش بودہ... شاید در تمام بالاو پایین این قصہ ، یڪے از قربانے هاے بے دفاع ، عماد باشد... Sapp.ir/roman_mazhabi 🌱🌱🌱🌱🌱🌱 روے تخت دراز ڪشیدہ بودم و چشمانم را بستہ بودم... سرم پر از حرف بود و ذهنم پر از سوال... از ماجراے عجیب سال۶۷ ڪہ سوالے بزرگ در ذهنم بود تا آن عبارتِ ناآشنا و بعد هم قصه‌ے هادے .... احساس میڪردم زیربار اینهمہ دغدغہ تاب نمے آورم... من زندگے با آرامش را میخواستم نہ زندگے اے سرشار از رازهاے ڪشف نشدہ و نبش قبرهاے بیهودہ... آنقدربا خودم و افڪارم درگیر بودم ڪہ گذر ساعت را نفهمیدم ... صداے بازوبستہ شدن در ڪہ آمد فهمیدم میثاق بہ خانہ آمدہ ... نمیخواستم با این حال و روز مرا ببیندو سوال پیچم ڪند ... خداراشڪر از تصمیم رفتن بہ خانه‌ے خالہ مهین هم خبر نداشت و نیاز نبود دروغ بگویم ... هضم حرفهاے هادے آنقدر سخت بود ڪہ چند صباحے را بیخیالِ یافتن معماے آن عڪس و آن عبارت شوم ... لحظہ اے ڪہ گذشت صداے میثاق از هال بہ گوشم رسید: - ثمرجان... ثمر...خونہ اے ؟ از روے تخت بلند شدم و با صدایے ڪہ گرفتہ بود گفتم: - جانم ...اومدم ... با قدمهایے آرام و سست از اتاق بیرون آمدم ... با میثاق سلام و علیڪے ڪردم و بہ آشپزخانہ رفتم تا شام را حاضر ڪنم ... حالا دغدغہ اصلے من این بود ڪہ چطور سوگند را اقناع ڪنم تا رازِ سربہ مهر هادے هم افشا نشود ... ✍🏻نویسنده:الهه‌رحیم‌پور شعر: استاد شهریار اینستاگرام:e.lahe_rahimpoor ┏⊰✾✿✾⊱━━━─━━━━━┓ 📚Sapp.ir/roman_mazhabi ┗━━─━━━━━━⊰✾✿✾⊱┛ ❤کپی فقط با ذکر نام نویسنده و آی‌دی کانال مجاز است❤