💠 بازى دنیا - بخش اوّل
▪️عرصه‌ى زندگى دنیوى به مثابه‌ى یک میدان بازى فوتبال است.
▪️مدرسه‌اى را تصوّر کنید که به هنگام زنگ ورزش، معلّم ورزش دانش‌آموزان را به حیاط مدرسه برده است و براى اینکه دانش‌آموزان نحوه‌ى درست زدن توپ با پا را یاد بگیرند، ابتدا آنها را به صف کرده است و خود با پا توپ را به سمت آنها روانه مى‌کند و از آنها مى‌خواهد به طرز ضربه زدن او به توپ دقّت کنند و سپس توپ به سمت هر یک از آنها رفت، او نیز در مقابل توپ واکنش نشان دهد و به همان نحو، با ضربه زدن به توپ، آن را به سمت مربّى ورزش بازگرداند. سپس مربّى ورزش قواعد و مقرّرات بازى فوتبال را، اعم از تعداد بازیکنان هر تیم، نحوه‌ى سازماندهى و تقسیم وظیفه و منطقه‌ى بازى هر یک در میدان، مدّت بازى و تخلّفات و جریمه‌ى هر تخلّف را براى آنان توضیح مى‌دهد. آن‌گاه دانش‌آموزان را به دو گروه یازده نفره تقسیم مى‌کند و توپ را در اختیار آنها قرار مى‌دهد تا بازى را آغاز کنند. خود نیز به‌عنوان داور به نظارت بر بازى آنها مشغول مى‌شود.
▪️در طول بازى، اگر بازیکنان توجّه داشته باشند که هدف صرفاً این است که از طریق آن، مقدارى فعّالیّت بدنى و جست‌وخیز کنند تا جسمى سالم و ورزیده و روحى شاداب و پرطراوت پیدا کنند و اساساً مهم نیست که در طول بازى گل بزنند یا گل بخورند و این امر در هدفى که از ورزش کردن آنها مورد نظر است کوچک‌ترین تأثیرى ندارد؛ در این صورت، بازى گرم و شادى را برگزار مى‌کنند و در طول بازى هیچ انگیزه و دلیلى براى حرص خوردن و نگرانى، یا عصبانیّت و بداخلاقى با بازیکنان تیم خود، یا به خشونت کشاندن بازى و آسیب زدن به بازیکنان تیم مقابل، یا غصّه خوردن و افسردگى از شکست، و یا نقض مقرّرات بازى و روى آوردن به خطا و جِر زدن در بازى و امثال آن ندارند. در پایان نود دقیقه هم که داور سوت پایان بازى را به صدا درمى‌آورد، بازیکنان دو تیم، دست در دست یکدیگر، با خنده و شادى و صمیمیّت و محبّت، با جسمى سالم و ورزیده و روحى شاداب و پرطراوت، زمین بازى را ترک مى‌کنند.
▪️امّا اگر بازیکنان در جریان بازى فراموش کنند که آنچه بدان مشغولند بازى است و جدّى نیست و هدف برنده شدن نمى‌باشد، بلکه ورزش کردن و سلامت و طراوت به دست آوردن است، کار را جدّى مى‌گیرند. در این صورت، هدف در نظرشان عوض مى‌شود و به جاى سلامت و ورزیدگى جسم
و طراوت و شادابى روان، پیروزى بر تیم مقابل به هر قیمت ممکن هدف مى‌شود. در شرایط جدید، بازیکنان دو تیم در طول مدّت بازى، دائم نگران نتیجه‌ى نهایى‌اند و حرص و غصّه مى‌خورند و با همبازى‌هاى تیم خود، کارشان به اوقات تلخى و عصبانیّت مى‌کشد و در رابطه با تیم مقابل، بازى را به خشونت مى‌کشند و سعى مى‌کنند با آسیب رساندن به بازیکنان رقیب، مانع موفّقیّت آنها شوند و بازیکنان قوى آنها را با مصدوم کردن، از میدان بازى حذف کنند و براى اینکه مى‌خواهند به هر قیمت که شده است برنده شوند، در موارد بسیارى، از مقرّرات بازى تخلّف مى‌کنند و به خطاهاى عمدى و جِر زدن و امثال آن رو مى‌آورند. در پایان نود دقیقه هم که داور سوت پایان بازى را به صدا درمى‌آورد، بازیکنان با اعصاب فرسوده و روح‌هاى آزرده و خسته از نود دقیقه اضطراب و حرص و غصّه خوردن، با کدورت خاطر از همبازى‌هاى تیم خود و با آسیب‌هاى جسمى که در اثر کشیده شدن بازى به خشونت، به بدن‌هایشان وارد آمده است، زمین بازى را ترک مى‌کنند.
▪️از دست رفتن آثار مثبت بازى و پدید آمدن این پیامدهاى تلخ، همه نتیجه‌ى این بود که فراموش کردند دارند بازى مى‌کنند و مسئله‌ى برد و باخت جدّى نیست.
▪️در بازى زندگى، مربّى و داور، خداوند، بازیکنان، انسان‌ها، توپ، حوادث و موقعیّت‌هایى که خداوند در زندگى هرکس پیش مى‌آورد و او باید در برابر آنها از خود واکنش نشان دهد، میدان بازى، تمامى عرصه‌هاى فعّالیّت‌هاى دنیوى، و مقرّرات بازى، احکام شرع است.
ادامه دارد....
📕 شراب طهور - تألیف استاد مهدی طیّب
#شراب_طهور
#دنیا_و_آخرت_در_نظر_اهل‌معرفت -
@rooshanfekr