ایران ما را زیبا کشیده‌ای... ما خانواده را از حدیث شریف کساء آموخته‌ایم. زن هویت خانه و نقطه تعریف خانواده است. زن نزد ما شعار زندگی نیست، دلیل زندگی است. زن اینجا بهانه آزادی نیست، نشان آزادگی است. مرد اینجا به فدایی بودنش می‌بالد و زن به زایندگی‌اش می‌نازد. گردونه مرگ و زندگی اینجا اینگونه کامل می‌شود و به حیات طیبه ابدی گره می‌خورد. مرد مرگ را می‌میراند و زن زندگی را می‌زاید. شاید در این راه خود را نیز قربانی کنند. چه باک. آنها برای آفریدن آینده و جامعه‌ای پاینده دست از کوتاه دنیای خود شسته‌اند و از حصار تنگ سقف زمین گذشته‌اند و چشم‌انداز شکوه تاریخی انسانیت را به تماشا نشسته‌اند و قدم بر بلندای جاودانگی گذاشته‌اند. زن بی‌باک مسلمان ایرانی بلندپایگان تاریخ را بر دوش خود بلند کرده تا پرچم تمدن ناب و ملت نژاده ایران باشند. زن در چشمان ما نماد شهوت نیست، نماینده محبت است. همان رمز خلقت است. همان که سرّ ارادت است. زن در نگاه ما سرچشمه ولایت است آنجا که از دامنش مرد به معراج می‌رود. زن خود چشمه رحمت است، آنجا که نعمت در انتظار برکت است. در کاسه چه‌کنم دریوزگان خاک، زن متاعی است در ازاء سکه‌ای. اما در نظر ساکنان افلاک، زن همان جاری حیات است از ظلمات پنهان در پس نور که طاهرة است و مطهرة. پاک است و پاکیزگی از آن برمی‌خیزد. زن در اینجا در پرده است تا دیده‌های نظربازان هرزه‌گرد را براند و برگزیدگان را بخواند. اخلاص را که سنجید، مخلَصین شرف حضور می‌یابند و معتمدین کلاه پاسداری و پاسبانی به سر می‌گذارند. یک سر و یک دل مهر زنان ماست. زن، اینجا دیدنی است نه نشان دادنی...