⭕️واقعیت این است که شاه، هم بحرین را از دست داد، هم ابوموسی را (و ایضاً امکان دست درازی بیگانگان به تنب بزرگ و کوچک را نیز باز گذاشت). چه اینکه در قرارداد 1971، حکومت پهلوی نه تنها حق مالکیت امارات بر بخشی از جزایر سه گانه را پذیرفت بلکه در قرارداد مذکور اقرار کرد که ایران "جزیره ابوموسی" را تحت "اشغال" دارد. (Within the agreed areas occupied by Iranian troops) که این لفظ occupied به معنی «در اشغال داشتن» و «اشغال کردن» است.  اکنون به عباراتی از این قرارداد می‌پردازیم: Iranian troops will arrive on Abu Musa. They will occupy areas the extent of which have [sic] been agreed on the map attached to this memorandum. (ترجمه: نظامیان ایرانی به ابو موسی می‌رسند. آنها مناطقی را که بر روی نقشه مربوط به این یادداشت توافق شده است، "اشغال" می‌کنند.) Half of the governmental oil revenues hereafter attributable to the said exploitation shall be paid directly by the company to Iran and half to Sharjah. (ترجمه: نیمی از درآمدهای به دست آمده از بهره برداری میادین نفتی ابوموسی در اختیار ایران قرار گرفته و نیم دیگر به امیر شارجه امارات می‌رسد). آقای دکتر پیروز مجتهدزاده نیز در این باره به تفصیل سخن گفتند که طبق قوانین بین المللی و طبق آنچه که دولت شاه آن را به امضاء رساند؛ ایران در ابوموسی حکم اشغالگر را دارد. (بنگرید به: P. Mojtahed-Zadeh, Security and Territoriality in the Persian Gulf, Richmond, England, 1999, Appendix III, p. 229) ایران (هرچند از لحاظ تاریخی وجداناً مالک جزایر سه گانه است) اما از لحاظ قانون بین الملل، دست امارات متحده عربی پر است، پر از آنچیزی که شاه به آنان بخشید. هم اکنون، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به همراهی ارتش، ابوموسی را در دامان ایران نگه داشته است. به امید آن روز که سایه خیانت پیشگان از سر این امت و ملت کوتاه شود. آمین