«الجایتو» برادر «غازان » با لقب «سلطان محمد خدابنده » در سالهای (703 - 716ه . ق) جانشین غازان شد . وی ابتدا بت پرست و سپس مسیحی و بعد بودایی شد و آنگاه از مسلمانان اهل سنت گردید و سپس به وسیله علمای شیعه مخصوصا «علامه حلی » (متوفای 676ه . ق) که بحث های وی در مجلس «الجایتو» با علمای سنی معروف است، شیعه شد و با قدرت او مغولان اسلام را پذیرفتند (2) . وی ابتدا سنی حنفی مذهب و سپس شافعی شد ولی روح مضطرب و تشنه او آرام نگرفت تا این که مذهب شیعه دوازده امامی را پذیرفت و در این عقیده ثابت قدم گشت . نقش علامه حلی را در این باره نمی توان نادیده گرفت، وی کتاب های «منهاج الکرامة » و «کشف الحق » را به منظور اثبات حقانیت تشیع نوشت، ولی «ابن تیمیه » سنی (متوفای 727ه . ق) که کینه و حسادت و تعصب بی جایی به علامه داشت، او را به جای «ابن مطهر» ، «ابن منجس » می خواند (3) . «الجایتوا» شیعه شد و دستور داد نام دوازده امام را بر روی سکه ها ضرب کنند (4) . «ابن بطوطه » داستان شیعه شدن الجایتو را چنین نقل می کند: «الجایتوا (سلطان محمد خدابنده) به قضات همه شهرهای ایران دستور داد که مطابق میل او (در حمد و ستایش خلفا) خطبه بخوانند (5) قضات برخی از شهرها امتناع کردند . الجایتو قضات شهرها از جمله «مجد الدین » قاضی شیراز را احضار و تنبیه کرد و رسم او بر این بود که آنان را در برابر سگ های گرسنه می افکند تا بدرند (6) سگ ها قاضی مجدالدین را ندریدند . الجایتو چون شنید، او را احترام کرد و به پایش افتاد و پایش را بوسه زد»/رهیافته