یکی از گمشده‌های روزگارِ ما تعادل و توازن است. کجاست انسانی که به اندازه بخورد، به اندازه بیاشامد، به اندازه ببیند، به اندازه بخندد و ... کجاست انسانی که به اندازه باشد؟ آیا واقعا انسان اینهمه به سرگرمی، اینهمه به تنوع در خوراک و پوشاک اینهمه به تکثر در همه چیز نیاز دارد؟ اندازه اینها کجاست‌؟ به گمانم یکی از حکمت های روزه بازگشت به تعادل است. انسان روزه‌دار کم کم در می‌یابد انقدر‌ها هم به غذاهای رنگارنگ و لذتهای گوناگون نیاز ندارد روزه تمرین به اندازه زیستن است. #مجید_ابوفاضلی @Rozekhon