بخش دیگرى از نشانه هاى عظمت او قرآن در اینجا بار دیگر به آیات توحید و نشانه هاى عظمت خدا و اسرار آفرینش مى پردازد و با انگشت نهادن روى قسمت‌هاى مختلفى از پدیده‌هاى طبیعى و اشاره‌هاى کوتاه و پرمعنى به اسرار و خواصّ آنها، رابطه بندگان را با خدا نزدیک‌تر کرده، نور ایمان و معرفت را در قلب‌هایشان مى پاشد. نخست به برق (برقى که در میان قطعات ابر پیدا مى شود) اشاره کرده مى گوید: او کسى است که برق را به شما نشان مى دهد که هم مایه ترس است و هم مایه امید (هُوَ الَّذِى یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَ طَمَعًا). از یک سو شعاع درخشانش چشم ها را خیره مى کند و صداى رعب انگیز رعد که از آن برمى خیزد، گاه آدمیان را به وحشت مى اندازد و ترس از خطر آتش سوزى ناشى از آن، به خصوص براى کسانى که در بیابان ها زندگى یا از آن عبور مى کنند آنها را آزار مى دهد. امّا چون غالباً همراه با آن رگبارهایى به وجود مى آید و تشنه کامان بیابان را آب زلال مى بخشد و درختان و زراعت را سیراب مى کند، آنها را به امید و طمع مى کشانَد و در میان این بیم و امید، لحظات حسّاسى را مى گذرانند. سپس اضافه مى کند: و ابرهاى سنگین و پربار ایجاد مى کند که قادر به آبیارى زمین هاى تشنه اند (وَ یُنْشِىءُ السَّحَابَ الثِّقَالَ). ذیل آیه ۱۲ @Roznegaar