قرآن ترجمه المیزان سوره 34 سوره مبارکه سبا صفحه 429 أَفْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَمْ بِهِ جِنَّةٌ ۗ بَلِ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِي الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِيدِ (8) آيا بر خدا دروغ بسته يا دچار جنون است؟ [چنين نيست] بلکه آنان که به آخرت ايمان ندارند در عذاب [روحى] و گمراهى دور [از حق] به سر مى برند. (8) أَفَلَمْ يَرَوْا إِلَىٰ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ ۚ إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَيْهِمْ كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ (9) آيا [کوراند] پس به آسمان و زمين که پيش رويشان و پشت سرشان است نگاه نکرده اند؟ اگر ما بخواهيم آنان را در زمين فرو مى بريم يا پاره هايى از آسمان بر آنها فرو مى افکنيم، بى شک در اين [صحنه آفرينش] براى هر بنده بازگشت کننده اى نشانه اى [از قدرت خداوند] است. (9) ۞ وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا ۖ يَا جِبَالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَالطَّيْرَ ۖ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ (10) و همانا به داوود از جانب خود فضلى [بزرگ] داديم [و گفتيم:] اى کوه ها و اى پرندگان! [در تسبيح خدا ]با او هم صدا شويد و آهن را براى او نرم کرديم. (10) أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِي السَّرْدِ ۖ وَاعْمَلُوا صَالِحًا ۖ إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (11) [و گفتيم] که زره هاى فراخ بساز و بافت آن را با اندازه گيرى يکنواخت کن و [اى خاندان داوود!] عمل شايسته کنيد بى شک من به آنچه مى کنيد بينا هستم. (11) وَلِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ ۖ وَأَسَلْنَا لَهُ عَيْنَ الْقِطْرِ ۖ وَمِنَ الْجِنِّ مَنْ يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ ۖ وَمَنْ يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِيرِ (12) و باد را براى سليمان [مسخّر کرديم] سير آن در صبح [به قدر] يک ماه بود و بعد از ظهر [به قدر] يک ماه; و چشمه مس را براى او روان ساختيم و از جنّ کسانى بودند که در برابر او به اذن پروردگارش کار مى کردند و هر کدام از آنها از فرمان ما سرپيچى مى کرد، از عذاب آتش افروخته به او مى چشانديم. (12) يَعْمَلُونَ لَهُ مَا يَشَاءُ مِنْ مَحَارِيبَ وَتَمَاثِيلَ وَجِفَانٍ كَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَاسِيَاتٍ ۚ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْرًا ۚ وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ (13) براى او آنچه مى خواست از محراب ها (قلعه هاى نظامى) و تمثال ها و کاسه هايى در بزرگى چون حوض ها و ديگ هايى ثابت مى ساختند. اى خاندان داوود! شکر به جا آوريد و از بندگان من تعداد اندکى شکر پيشه اند. (13) فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَىٰ مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنْسَأَتَهُ ۖ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ مَا لَبِثُوا فِي الْعَذَابِ الْمُهِينِ (14) پس چون مرگ را بر او مقرّر کرديم آنان را از مرگ او آگاه نکرد، مگر جانور جونده چوب که عصاى او را مى خورد; پس چون بيفتاد روشن شد که [جنّيان غيب نمى دانند زيرا] اگر جنّيان غيب مى دانستند، در آن عذاب خوارکننده (کارهاى سخت) باقى نمى ماندند. (14) 🌸🌸🌸🌸 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d