⭕️ چرا نگاه جلیلی به روستا متفاوت است؟ 🔹 دکترجلیلی همزمان با حضور در عالی‌ترین سطوح حکمرانی و تصمیم‌گیری کشور، بیش از یک دهه است که برای شناخت صحیح ظرفیت‌ها و ایرادات حکمرانی، به شهرستان‌های مختلف سفر کرده و در هر سفر، مسائل روستاها را نیز به‌طور مستقل موردتوجه قرار داده است. عمق راهبردی نگاه او نه بر مبنای کلیات طرح‌ها و تصاویر هوایی از کشور، بلکه از نفس‌به‌نفس شدن با هزاران جوان و مرد و زن روستایی کشور و مشاهدهٔ از نزدیکِ تجربیات موفق و شکست‌خوردهٔ روستاهاست. 🔸 اینکه سعید جلیلی در وسط مناظرات اقتصادی و آن دقایقی که هر ثانیه‌اش حکم‌ طلا دارد، از ظرفیت بالای روستا و مردمش می‌گوید، نه از سر «جذب رأی و خوشامد اقشار مردم»، بلکه حاصل نگاه عدالت‌محورش به فرصت‌های کشور است. او عمیقا باور دارد که ۲۵ درصد جامعه، باید در تریبون انتخابات سهمی داشته باشند و خودشان را در آینهٔ رسانه و از زبان کاندیداهای جمهور ببینند و بشنوند. 🔹 او همانطور که یک روز بی‌برقی روستای توگبری در کهگیلویه و بویراحمد را مایه شرمندگی اعلائم کرده روز دیگر پیگیر فروش و صادرات گوجه‌های روی زمین‌ماندهٔ روستاییان آبدان بوشهر شده است، به دنبال الگوهای صحیح و تلاش در جهت تکثیر آنها نیز بوده است. یک روز برای تشکر از بچه‌های روستای کریم‌آباد رشتخوار خراسان که سند پیشرفت روستای خودشان را نوشته‌ و باعث مهاجرت معکوس شدند، حاضر شده و تشویقشان کرده است و روز دیگر تلاش کرده تا الگوی موفق باشگاه کشاورزان جوان را در خارج از خراسان ترویج کند. 🔸 جلیلی قبل از اینکه شعار «همه ایران سرای من است» را بدهد، جغرافیای ایران را شهر به شهر و روستا به روستا چرخیده است؛ از روستاهای مرزی بلوچستان تا مزرعه مولوی ... تا حاشیه چابهار و زهک زابل و چاه‌نیمه‌ها. او با نشستن در چادر عشایر گیلانغرب و جلسه تفصیلی و مستقیم با کولبران کردستان، مسائل و مشکلات روستاییان را شنیده است.‌ 🔹 مواجهه‌ی مستقیم با مسائل و گفت‌وگوی چهره‌به‌چهره است که دکتر جلیلی را به این اطمینان در تشخیص رسانده است که با صدای بلند بگوید:« مجوزهای متعدد و دست‌وپاگیر دولتی است که نفس تولید و فرآوری در روستا را گرفته‌ و هر روز، جوان روستایی را بیشتر به سمت شهر و حاشیه‌نشینی می‌کشاند.» 🔸به‌خاطر حضور میدانی است که باور دارد با کشاورزی و دامداری می‌شود شغل و درآمد پایدار و مناسب ایجاد کرد. از سر لمس واقعیت‌هاست که معتقد است اگر بچه‌های روستاهای حوالی خرمشهر و و بقیه روستاهای مرزی، خودشان کارت بازرگانی داشته باشند و صادرارت کنند، یا اگر وزارتخانه‌ها زمین‌های بلااستفادهٔ دولتی را آزاد کنند، روستاها جایگاه واقعی خود در تولید ثروت را پیدا کرده و به دور از شعارگویی، به سلول‌های جهش کشور تبدیل می‌شوند.