. 💠«انسان شمارهٔ یک» ▫️آنچه از محتوای کتب وحیانی و کلام بزرگان مشهود است این است که ابتدایی ترین انسان، همان انسان غریزی است. انسانی که زندگی اش بر اساسِ غرایز شکل گرفته است. او به غذا، سرپناه و پوشاک نیازمند است. برای او رفع نیازهای حیوانی اش مهم و اساسی اند و جز آن دغدغهٔ دیگری در کار نیست. ▫️جهان او «جهان شماره یک» است. این جهانِ اول، آنچه را که او نیازمندِ آن است داراست و او را با «راهِ» خود یعنی «دینِ» خود به مسیری می کشاند تا نیازهایش را رفع کند. آنچه مشهود است این است که همه کسانی که کالبد جسمانی گرفته اند باید این مرحله را تجربه نموده و از آن گذر کنند ماندن و جا خوش کردن در این مرحله جایز نیست. و آنان که گذر کردن را نتوانند «أُولَٰئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ» اند و به قول امیرالمؤمنین علی﴿؏﴾ از کسانی هستند که همّ و غم شان چریدن است «هَمُّها عَلَفُها». وقتی «انسان شماره یک» این جهان را تجربه کرد و از آن سیر گشت آمادهٔ حضور در جهان دوم می گردد. ▫️انسان شماره یک هنگامی آماده ورود به جهان بالاترِ بعدی می شود که درک می کند به جز رفع نیازهای غریزی چیزهای برتر دیگری موجودند که باعث رفع نیازهای احساسی و عاطفی او می گردد. 🔸ادامه دارد... •علامه حسن زاده آملی• 🟢 بسمت خدا | @s_solouk