روز و شب تا در حصار خویشتن ، زندانی ام
چون بنای کُهنه ای در حالتِ ویرانی ام
گر چه خاموشم ولی در سینه ام فریادهاست
همچو اُقیانوس از اعماقِ خود طوفانی ام!
هیچکس از راز پنهانم نباشد با خبر
رهروی در سایه ی دنیای خود پنهانی ام
خطِّ پیری گر چه بر پیشانی ام افتاده است
در حریمِ دل ، ولی در فکر آبادانی ام
زندگی طی شد بدون حاصل ای عمر عزیز
توشه ی راهی ندارم تا کجا می رانی ام؟
تا حقیقت گُم نگردد زیر پای دیو و دد
روز و شب دنبال نور مکتبی انسانی ام
جادّه های عاشقی را طی نمودم در غبار!
شادم اما با تمامِ بی سر و سامانی ام
اصلِ خود را گُم نکردم در غریب آبادِ دهر
اهلِ تبریزم ولی از ریشه یک ایرانی ام
بعد از عمری، فلسفه آیینه ای دستم نداد
در طریقت عابرِ بیراهه ی حیرانی ام
همچو ( شایق) دل به خورشید ولایت بسته ام
سرخوشم تا بهره مند از مکتبِ قرانی ام
#اکبر_حمیدی_شایق