با اندکی تلخیص @Drnematallahfazeli 📝 تهران چه رویایی در سر دارد؟ 🔻نعمت الله فاضلی، 9 شهریور 1402 ✅چهارشنبه هشتم شهریور (۱۴۰۲) ساعت دو جلسه پیش دفاع یکی از دانشجویان دکتری ام در دانشگاه خوارزمی بود. از صبح درگیر خواندن مجدد رساله اش بودم و ذهنم با مفاهیم و معانی آن کار می کرد. همراهم شوید تا قصه اش را بگویم. 🔻اسنپ گرفتم. راننده، جوانی مودب بود. ✅ تا مقصد، درباره دانشگاه و خوانده هایش گفتیم. ✅ ساعت دو به دانشگاه خوارزمی رسیدم. قدیمی ترین دانشگاه ایران که در سال ۱۲۹۸ ساخته شد. دانشکده ادبیات رفتم. ساختمان درهم ریخته و آشفته بود. 🔻جلسه تشکیل شد. موضوع رساله "ناسازه های سیاست فرهنگی جمهوری اسلامی در دانشگاه ها" بود. چه موضوع جالبی. به ویژه این روزها که "ناسازواره ها" سرباز کرده اند و در کوچه و خیابان سرایت نموده اند و به زعم حکومت همه ساز ناکوک می زنند. 🔻بعد از جلسه پیاده از "دوازه دولت قدیم" و "میدان سعدی" فعلی، راهی میدان انقلاب شدم. 🔻اولین چیز که چشمم را گرفت مجسمه ای بلند و برنزی بود. نزدیکش رفتم. به به،  استاد سخن شیخ مصلح الدین سعدی بود. 🔻از خوشحالی طوافش کردم و اندیشیدم اگر مدیریت شهری ما "انسان گرایی" و "خردمندی" سعدی را هم می داشت، تهران گلستان و بوستان می شد.خب، این هم از ناسازه های سیاست  است. 🔻قدم زنان به میدان فردوسی رسیدم. به قد و قامت رعنای حکیم طوس در میدان  خیره شدم و درنگیدم. این هم ناسازه ای دیگر نیست؟ وقتی کتاب های درسی و برنامه های رسانه ای حاکم، مقوم هویت ملی نیستند، نام فردوسی و مجسمه اش در میدان شهر، چالشی در چهره سیاست حاکم است، نیست؟ 🔻به طرف میدان انقلاب ادامه دادم.  ✅ شهر را توریست وار قدم زدم و با گذشته مقایسه کردم. 🔻چشمگیرتر از هر چیز، زنان و دختران بدون روسری بودند. آراسته و زیبا و با اعتمادبنفس و آرامش، اغلب دوتایی و چندتایی شهر را به رنگ خود درآورده بودند. گویی تهران در تسخیر آنهاست. 🔻از چادری ها و مانتوپوشان دهه هفتاد جز تک و توک، رد و نشانی نبود. بساط تیرگی هم از شهر جمع شده و رنگ های روشن و چهره های آرایش کرده و مدها و مدل های شیک و روزآمد، حال و هوایی تازه به شهر داده بود. 🔻مردان نیز دیگر آن مردان دهه شصت و هفتاد نبودند. تی شرت ها و جین ها و اسپرت های شیک جای کت ها و شلوارها و پیراهن های یقه آخوندی و روی شلوار افتاده را گرفته بودند. ریش ها تراشیده و تسبیح ها تبخیر شده بودند، و چهره های زمخت دهه های شصت و هفتاد هم اگر در گوشه و کنار بودند دیگر به چشم نمی آمدند. ✅ راهم را ادامه دادم.  پارک دانشجو نیم ساعتی نشستم. شلوغ و تماشایی بود. زنان بی روسری و مردان بی ریش و تسبیح، در آرامش و صلح، پارک را تفرج کنان قدم می زدند. 🔻مردم در دسته های دوتایی و چندتایی، گپ می زدند، می خندیدند، می نوشیدند و گاه سیگار می کشیدند. با حیرت تماشا می کردم. پارک، ترافالگار و سوهو  لندن بود. با همان تئاترها و سالن های موسیقی و زنان و مردان آزاد و نشاط فرهنگی اش. 🔻هنوز به سازهای ناکوک و ناسازه ها می اندیشیدم. ✅ اما پرسش مهم تری یقه ام را گرفت: چه کسی هشتم شهریور سال پیش می توانست تهران را چنین متفاوت تصور کند؟ 🔻قدم به قدم می دیدم زنان با شجاعت و شورمندی، چهره ها و گیسوهای شان را به شهر حک می کنند، چنان که با صد آب زمزم هم شسته نشود. و مردان کنارشان می گذشتند و در دل خدا قوت و خسته نباشید می گفتند به جای تعرض و تهدید و نهی 🔻چیزی که تفاوت کرده، حذف روسری کافی شاپ روهاست. همین به تنهایی، کل حال و هوای کافی شاپ ها را معنا و رنگ و لعابی دیگر داده است. 👇👇پاسخی که همکار رسانه ای در به مطالب غیر منصفانه و سوگیرانه آقای فاضلی داده شده است.