🔹چیزی که از خود ظهور مهم تر است حفظ حالات روانی خودمان است.یعنی ما باطنمان را حفظ کنیم وارد گناه و معصیت نشویم و از رضای او خارج نشویم. 🔸انسان وقتی مورد رضای امام قرار بگیرد روی ریل است و دیگه ظهور واقع بشود یا نشود اهمیتی ندارد،چون امام از او راضی است. 🔹مهم این است ما بالاخره در قیامت با امام باشیم،که حسرتش را نخوریم. 🔹چیزی که اهمیت دارد بعدباطنی خودمان است که ما در مسیر هستیم یا نه. 🔸وقتی ظهور واقع شود دیگر توبه و اینها فایده ندارد.چون یکسری اتفاقات واقع می‌شود که معصیتکاران را گرفتار می‌کند.ولی کسانی که در مسیر هستند به آن جبهه حق می‌پیوندند.