❤️قصّه دلبری ❤️۱۷ باهم رفتیم خانه دانشجویی اش در یک زیرزمین که باور نمی‌کردی خانه دانشجویی باشد،بیشتر به حسینیه ای نقلی شبیه بود.ولی از حق نگذریم، خیلی کثیف بود.آنقدر آنجا هیئت گرفته بودند و غذا پخته بودند که از درو دیوارش لکه و چرک می‌بارید. تازه میگفت:(به خاطر تو اینجا و تمیز کردم).گوشه یکی از اتاقها ،یک عالمه جوراب تلنبار شده بود.معلوم نبود کدام لنگه برای کدام است،فکر کنم اشتراکی می‌پوشیدند. اتاق ها پربود از کتیبه های محرّم و عکس شهدا.از این کارش خوشم آمد.بابت شکل و شمایل و متن کارت عروسی،خیلی بالا و پایین کرد.خیلی از کارت ها را دیدیم.پسندش نمیشد .نهایتا رسید به یک جمله از حضرت آقا با دستخط خودشان. بسم الله الرحمن الرحیم همسری شما جوانان عزیزم را که پیوند دل ها و جسم ها و سرنوشت هاست،صمیمانه به همه شما فرزندان عزیزم تبریک می گویم. سیدعلی خامنه ای. دستخط را دانلود کرد و ریخت روی گوشی.انتخابمان برای مغازه دار جالب بود.گفت:(من به رهبر ارادت دارم،ولی تا به حال ندیدم کسی خط ایشون رو داخل کارت عروسی اش چاپ کنه).از طرفی هم پافشاری میکرد که نمی‌شود و از متن های حاضر،یکی را انتخاب کنیم.محمدحسین در این کارها سررشته داشت.به طرف قبولاند که می‌شود در فتوشاپ این کارت را با این مشخصات، طراحی و چاپ کرد.قضاوت دیگران هم درباره کارت متفاوت بود.بعضی ها می‌گفتند قشنگ است،بعضی ها هم خوششان نیامد.نميدانم کسی بعد از ما از این نوع کارت استفاده کرد یا نه،ولی بابش باز شد تا چند نفر از بچه های فامیل،عقدشان را داخل امامزاده برگزار کنند. از همان اول با اسباب و اثاثیه زیاد موافق نبود.میگفت :(این همه تیر و تخته به چه کارمون میاد؟). از هر دری سخنی گفتم و چندتا منبر رفتم برایش تا راضی اش کنم.موقع خرید حلقه،پایش را کرده بود در یک کفش که به جایش انگشتر عقیق بخریم.باز باید میز مذاکره تشکیل می‌دادیم و آقا را قانع میکردیم.بهش گفتم(انگشتر عقیق باشه برای بعد،الان باید حلقه بخریم). حلقه را خرید،ولی اولین بار که رفتیم مشهد،انگشتر عقیقی انتخاب کرد و دادیم همان جا برایش ساختند. کاری به رسم و رسوم نداشت،هرچه دلش میگفت همان راه را میرفت.از حرکات و سکنات خانواده اش کاملا مشخص بود هنوز در حیرت اند که آیا این آدم همان محمد حسینی است که هزار رقم شرط و شروط داشت؟روزی موقع خرید جهیزیه ،خانم فروشنده به عکس صفحه گوشی ام اشاره کرد و پرسید:(این عکس کدوم شهیده؟)خندیدم که(این هنوز شهید نشده،شوهرمه). کم کم با رفت و آمد و بگو بخندهایش، توجه همه را جلب کرد.آدم یخی نبود، سریع با همه گرم می گرفت و سر رفاقت را باز می‌کرد.با مادربزرگم هم اُخت شد و بروبیا پیدا کرد.چندوقت یک بار یکی دوشب خانه اش می ماندیم. با آن خانه انس پیدا کرده بود،خانه ای قدیمی با سقف های ضربی.زیاد میرفت به گوسفندهایش سر میزد. طوری شده بود که خیلی از جوان های فامیل می آمدند پیشش برای مشاوره ازدواج.بعضی شان می خندیدند که (زیر لیسانس حرف بزن بفهمیم چی میگی؟) دختر خاله ام میگفت:(الان داره خودش رو رحیم ازغدی میبینه!) من هم مسخره اش میکردم:(ازغدی رو میشناسی؟ایشون محمد حسین شونه)😁خدایی اش قلمبه سلمبه حرف میزد ،ولی آخر حرف هایش به این می‌رسید که (طرف به دلت نشسته یا نه؟) زیاد هم از ازدواج خودمان مثال میزد.