🍃❤️🍃❤️ ❤️🍃❤️ 🍃❤️ ❤️ #داستان_شهدا #خداحافظ_سالار قسمت نود و هشتم مخالفین در آغاز از یک منطقه کوچک شروع کردند. دولت هوشمندانه با آن‌ها برخورد نکرده و همین تدبیر نادرست به یک آشوب فراگیر تبدیل شده و پای بازیگران خارجی را به سوریه باز کرده است.» اخبار آن شب، چیزی در مورد حرم نگفت و فکرم را مشغول کرد. چند دقیقه بعد با حسین تماس گرفتم. آرام و خونسرد حرف می‌زد. پیدا بود که می‌خواهد به من روحیه بدهد. من از حرم حضرت زینب و حضرت رقیه می‌پرسیدم اما او حرف را عوض می‌کرد و احوال بچه ها را می پرسید یا نهایتاً می‌گفت به خدا توکل داشته باشید. داشتم خداحافظی می‌کردم که صدایی مثل زوزه خمپاره از توی گوشی آمد. انگار که صدا را نشنیده باشم. صدایم را صاف کردم و گفتم:« خوش به حالت حسین که رفتی خدمت خانم حضرت زینب.» یکدفعه گفت: «می‌دونستم دلت اینجاس. به خاطر همین می‌خوام شما، زهرا و سارا بیاید اینجا.» انتظار این دعوت ناگهانی و زودرس را نداشتم. ذوق زده و درحالی که داشتم از شدت اشتیاق پر می‌کشیدم، پرسیدم:« کی؟» - «فعلاً باشید تا یه خونه تو دمشق براتون پیدا کنم.» پرسیدم:« وهب و مهدی؟» گفت:« نه فقط شما و دو تا دخترا.» آمدم که بگویم خانه را نزدیک حرم حضرت زینب بگیر که خداحافظی کرد. بلافاصله به سارا گفتم. باور نمی‌کرد. گوشی را برداشت و به زهرا هم خبر داد. همان شب زهرا و شوهرش، امین اعلام آمادگی کردند. هر روز منتظر خبر خوش رفتن به سوریه بودیم. روزها به کندی می‌گذشت و خبر پشت خبر از تشدید بحران و جنگ در سوریه شنیده می‌شد. تا اینکه حسین تماس با همکارانش توی تهران، مقدمات سفر را آماده کرد. ساکهایمان را بستیم. وهب و مهدی که مثل ما مشتاق سفر به سوریه بودند، برای بدرقه آمدند قرار شد خداحافظی ها را توی خانه انجام بدهیم و امین که همسرش با ما بود، آماده شد تا ما را به فرودگاه امام خمینی برساند. بعد از نماز صبح، از زیر قرآن رد شدیم و از خانه زدیم بیرون، تا خودمان را به پرواز ساعت ۱۱ صبح تهران_ دمشق برسانیم. امروز یازدهم دی سال ۱۳۹۰، نگارش خاطرات زندگی ام با حسین به پایان رسید و قلم و و کاغذ را کنار گذاشتم. اولین کسانی که یادداشت هایم را خواندند، زهرا و سارا بودند. شاید فارغ از احساس وظیفه ای که برای انجام رسالتم بر دوش داشتم، جرقه نوشتن این خاطرات، قبل از تأکید حسین، درخواست آن دو بود. درخواستی که با خواب حسین شروع شد، همان خوابی که در آن، زینب ۲۰ روزه مان را دیده بود و برای زهرا و سارا سؤال شد که مگر ما خواهر بزرگتر از خودمان داشته ایم؟ زهرا و سارا خاطرات مرا با ذوق و شوق برای هم تعریف و حتی تحلیل می کردند. برایشان جالب بود که حتی خاطره سپرشدنشان را در مسیر زینبیه، برای این که تیر تکفیری‌ها به من نخورد، ثبت و یادداشت کرده ام. حالا بعد از آن سفر پرمخاطره به دمشق و دیدن غربت حرم، فصل جدیدی از زندگی برای من شروع شده است. شروعی که سر آن جمله پر رمزوراز حسین، شاید درهمین سال‌ها آشکار شود. آن جمله که گفت:« من بازنشسته نمی‌شم. از خدا خواسته ام تا چهل سال خدمت کنم.» روزهای آخر ماه صفر است. برف همه جای تهران را پوشانده و مردم از سراسر ایران و عراق مثل سیل به سمت نجف روانه‌اند تا در راهپیمایی اربعین، با تاول‌ها، زخم ها و سختی هایی که بر اهل بیت در آن چهل روز اسارت از شام تا کربلا رسید، همراهی کنند. تلویزیون هر روز، تصاویری از زائران اربعین نشان می‌دهد. این‌ها زائران اربعین اند اما بقای مرقدِ قافله سالارِ کاروانِ اربعین، زینب کبری، درگرو جان‌فشانی حسین و مدافعان حرم است. امین می‌گفت:« سید حسن نصرالله به حاج آقا خیلی علاقه و ارادت داره» پرسیدم:« شما از کجا میدونی؟» گفت:« حاج آقا خودش برام تعریف کرد.» با تعجب پرسیدم:« من که نزدیک چهل سال باهاش زندگی میکنم تا به حال نشنیدم از ارادت کسی به خودش حرف بزنه؟» امین گفت:« سید حسن نصرالله در اولین دیدار به ایشون گفته بود تا به حال همدیگر رو ندیدیم اما خیلی وقته که شما رو می‌شناسم. شما سردار امام خامنه ای هستین و من سرباز ایشون. رزمندگان مقاومت، فرمانده جا افتاده و ریش سفیدی مثل شما رو کم داشتند.» راستش در نقل قول صادقانه و بی‌کم وکاست امین تردیدی نداشتم ولی دوست داشتم که نتیجه اخلاص و تلاش بی هیاهوی او را طی سه سال کار در سوریه، بشنوم. حالا نه تنها از امین که از زبان افراد مرتبط با او که به سوریه رفت و آمد داشتند، می‌شنیدیم که «دفاع وطنی سوریه، در همه استان‌های سوریه به بار نشسته، و نیروهای داوطلب مردمی بعد از آموزش در قالب گردان‌ها و تیپ‌ها نه تنها از حرم و دمشق که از تمامی شهرها در مقابله با تکفیری ها دفاع می‌کنند.» تماس که می‌گرفتیم من و بچه ها اصرار می‌کردیم می‌خوایم:« به سوریه بیاییم.» مثل گذشته می‌گفت:« اگه لازم باشه، میگم بیاین.» نسبتی معکوسی بین رفتن ما با شرایط سوریه بود. ❤️ 🍃❤️ ❤️🍃❤️ 🍃❤️🍃❤️