شكر قلب، يعنى تصور نعمت، مهمتر از شكر زبان و شكر جوارح است، زيرا قلب كانون اراده و مركز تصميم است، زبان و ديگر جوارح به فرمان مركز فرماندهى است. وقتى آدمى در دل باور داشته باشد كه هر چه نعمت در اختيار اوست از خداوند است، طبعا زبان و جوارح تحت تاثير شكر قلب قرار دارند و انسان با تمام وجود شكرگزار خدا خواهد بود. امام صادق (ع) فرموده: كسى كه خداوند به وى نعمتى را عطا مى‏فرمايد و دل او عارف است كه آن نعمت عطيه‏ى الهى است، با همان معرفت قلبى شكر نعمت را به جاى آورده است. روايت شده كه حضرت موسى بن عمران در #مناجات خود به پيشگاه خداوند عرض كرد: بار الها! آدم را به دست خودت آفريدى، در بهشت خودت او را جاى دادى، حوا را به همسريش گزيدى، او چگونه ترا شكر نمود؟ خداوند فرمود: آدم دانست كه همه‏ى آن نعمتها از من است و او با اين معرفت، شكر مرا به جاى آورد.