انس با صحیفه سجادیه
44 قسمت پایانی شرح دعای هشتم ‏ 2 ✳️ حضرت على عليه السلام از اين وضعيت شگفت زده گرديده و فرموده است: عَجِبْتُ لِمَنْ يَحْتَمِي الطَّعامَ لِأَذِيَّتِهِ كَيْفَ لايَحْتَمِي الذَّنْبَ لِأَلِيمِ عُقُوبَتِهِ. تعجّب دارم از كسى كه از خوردنى آزار دهنده باز مى‏ايستد ولى از گناه كه جزاى دردناكى دارد بازنمى‏ايستند. عَجِبْتُ لِمَنْ عِلِمَ شِدَّةَ انْتِقامِ اللَّهِ مِنْهُ وَ هُوَ مُقِيمٌ عَلَى الْإِصْرارِ. تعجّب دارم از كسى كه از سختى انتقام كشيدن خدا خبر دارد و براى پافشارى بر نافرمانى ايستادگى مى‏كند. در برخى تفاسير قرآن كلمه اجل و وعيد را به حلول عقاب تعبير كرده‏اند. يعنى هر گاه قرآن مى‏فرمايد: اجل كسى يا امتى فرا مى‏رسد يا وعده ما حتمى است يعنى زمان كيفر موعود فرا مى‏رسد و مرحله اوّل عذاب و انتقام خداوند آغاز مى‏گردد. كيفر بدكاران بسى سخت است. قبر چنان فشارشان مى‏دهد كه استخوان‏هايشان درهم مى‏شكند؛ از درخت زقوم كه ميوه برگ و خار آن از آتش است خورانده مى‏شوند؛ از آب جوشان كه اندرون آنان را ريزه ريزه كند، مى‏آشامند. جامه‏هايى از آتش بر آنها پوشند؛ فرشتگان با گرزهاى آتشين بر سرشان كوبند، همراه و همدمشان شيطان و مار و عقرب باشد و از بوى گندشان وادى برهوت، آشفته حال گردد. اميرالمؤمنين على عليه السلام درباره شدت عذاب برزخيان مى‏فرمايد: سَلَكُوا فى‏ بُطُونِ الْبَرْزَخِ سَبيلًا سُلِّطَتِ الْارْضُ عَلَيْهِمْ فيهِ فَاكَلَتْ مِنْ لُحُومِهِمْ وَ شَرِبَتْ مِنْ دِمائِهِمْ. فَأَصْبَحُوا فى‏ فَجَواتِ قُبُورِهِمْ جَماداً لايَنْمُونَ وَ ضِماراً لا يُوجَدُونَ. لا يُفْزِعُهُم وُرُودَ الْاهْوالِ وَ لا يَحْزُنُهُمْ تَنَكُّرُ الْاحْوالِ، وَ لا يَحْفِلُونَ بِالرَّواجِفِ وَ لا يَأْذَنُونَ لِلْقَواصِفِ. راهى را در درون پيمودند كه در آن راه، زمين بر آنان مسلط شد، خاك گوشتشان را خورد و خونشان را نوشيد. در شكاف قبورشان چنان بى جان شدند كه براى آنها رشدى نيست و غايبى گشتند كه اميد يافتنشان نيست، حوادث هول‏انگيز دنيا آنان را نمى‏ترساند و بدى حالات غصه‏ دارشان نمى‏كند، از زلزله‏ ها دچار اضطراب نمى ‏گردند و به نعره رعدهاى سخت گوش نمى‏دهند. 👈 ادامه دارد ... ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه ، ج‏6، ص: 218 👌 ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
51 مشاهده