شرح_صحیفه_سجادیه_انصاریان_دعا_42
#دعای_چهل_دو_صحیفه_سجادیه
#دعا_چهل_دو_13
#تاثیر_قرآن_لحظه_مرگ 2
❇️ در بعضى از روايات آمده است كه امام رضا عليه السلام فرمود:
سه روز براى انسان وحشتناك است؛ روزى كه متولّد مىشود و اين جهان ناآشنا را مىبيند. روزى كه مىميرد و عالم پس از
#مرگ را مشاهده مىكند.
روزى كه وارد عرصه محشر مىشود و امورى مىبيند كه در دار دنيا نبود.
خداوند درباره يحيى بن زكريا عليه السلام مىفرمايد:
وَ سَلمٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا
و بر او سلام باد روزى كه زاده شد، و روزى كه مىميرد، و روزى كه زنده برانگيخته مىشود.
و با كمى تفاوت از زبان حضرت عيسى عليه السلام درباره خود مىفرمايد:
وَالسَّلمُ عَلَىَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا* ذَ لِكَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ قَوْلَ الْحَقّ الَّذِى فِيهِ يَمْتَرُونَ
و سلام بر من روزى كه زاده شدم، و روزى كه مىميرم، و روزى كه زنده برانگيخته مىشوم.* اين است عيسى بن مريم، همان قول حق كه [يهود و نصارى] درباره او در ترديدند.
خداوند اين دو پيامبر را مشمول عنايت ويژه خود در اين سه روز قرار مىدهد.
ولى مسلم است كسانى كه شيفتگى شديد به دنيا دارند جان كندن و دل بريدن از آنچه وابسته بودهاند مشكلتر است و نيز آنهايى كه مرتكب گناهان بيشترى شدهاند؛ انتقالشان دردناكتر خواهد بود. و بدترين پوزش، است كه مرگ فرا مىرسد.
اما كسانى كه در دنيا با ايمان و خلوص و زهد مىزيستند، مرگ برايشان آسان مانند بوييدن گل خوشبويى است كه احساس راحتى و نشاط مىكنند.
در حديث معراج از وجود مبارك پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله درباره ويژگى اهل آخرت آمده است:
يَتْعَبُونَ أَنْفُسَهُمْ وَ لايُرِيحُونَهَا وَ إِنَّ راحَةَ أَهْلِ الْجَنَّةِ فِى الْمَوْتِ وَ الْآخِرَةَ مُسْتَراحُ الْعابِدِينَ.
نفوس خويش را به رنج درمىافكنند و طعم آسودگى به آنها نمىچشانند همانا آسودگى اهل بهشت در مردن است و آخرت آسايشگاه، خداپرستان است.
هرگز درون خويش، هراس و نگرانى از رفتن به جهان آخرت، راه نمىدهند بلكه از غم و رنجها رهايى پيدا مىكنند.
نبى اكرم صلى الله عليه و آله مىفرمايد:
مُسْتَرِيحٌ وَ مُسْتَراحٌ مِنْهُ أَمَّا الْمُسْتَرِيحُ فَالْعَبْدُ الصَّالِحُ اسْتراحَ مِنْ غَمِّ الدُّنْيا وَ ما كانَ فِيهِ مِنَ الْعِبادَةِ إِلى الرَّاحَةِ وَ نَعِيمِ الآخِرَةِ وَ أَمَّا المُسْتَراحُ مِنْهُ فَالْفاجِرُ يَسْتَرِيحُ مِنْهُ الْمَلَكانِ اللَّذانِ يَحْفَظانِ عَلَيْهِ وَ خادِمُهُ وَ أَهْلُهُ وَ الْأَرْضُ الَّتى كانَ يَمْشى عَلَيْها.
آدميزاد يا آسوده مىشود يا از دستش آسوده مىشوند، امّا آسوده شده: پس آن بنده رستگار و درستكارى است كه از رنج دنيا و آنچه از تكاليف بندگى بر اوست به سوى آسايش ابدى و بهشت آخرت آرام مىگيرد و اما آسوده كننده: آن انسان فاسقى است كه دو فرشته نگهبان او و نوكر و خانواده و زمينى كه بر آن راه مىرفته از وجود او راحت مىشوند.
بنابراين مؤمنى كه كردار او، عمل صالح و در جانش نفس مطمئنه را پرورانده؛ آماده پرواز به سوى لقاى دوست مىشود تا در جوار نعمتهاى گواراى او آرامش گيرد و در لذّتهاى ابدى غوطهور گردد.
👈 ادامه دارد ...
✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه ، ج11، ص: 175
دعای
#چهل_دو
◀️کانال انس با
#صحیفه_سجادیه
🆔
@sahife2