كسى كه دنيا را از ديدگاه على (ع) مى‏نگرد، متوجه است كه عمرش سرمايه‏ ى نقد او در تجارتخانه ‏ى دنياست، بايد از اين سرمايه به نفع عالم آخرت استفاده كند و براى سفرى كه در پيش دارد، توشه تهيه نمايد. سرمايه‏ ى عمر به جبر مصرف مى‏شود و در هر نفس يك واحد از سرمايه‏ ى عمر كاهش مى‏يابد و در يك شبانه‏ روز به مقدار قابل ملاحظه‏ اى از عمرش صرف مى‏گردد. تاجرى كه با محاسبه، عمل مى‏كند بايد در مقابل سرمايه ‏اى كه از دست مى‏دهد سودى به دست آورد و چون مردم از اين نظر با يكديگر متفاوت ‏اند، بعضى سود مى‏برند و بعضى زيان مى‏بينند.