🔸ویژگی‌های شیعه در روایت مفضل مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنْ مَنْصُورٍ بُزُرْجَ عَنْ مُفَضَّلٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِيَّاكَ وَ السَّفِلَةَ فَإِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ مَنْ عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُهُ وَ اشْتَدَّ جِهَادُهُ* وَ عَمِلَ لِخَالِقِهِ وَ رَجَا ثَوَابَهُ وَ خَافَ عِقَابَهُ فَإِذَا رَأَيْتَ أُولَئِكَ فَأُولَئِكَ شِيعَةُ جَعْفَرٍ. مفضّل گفت: حضرت ابوعبدالله (امام صادق صلوات الله علیه) فرمود: شيعهٔ جعفر (عليه السّلام) كسى است كه شكم و فرج خود را از حرام باز دارد، به شدّت [عليه نفسش؟] جهاد كند، اعمالش را براى [رضاى] خالقش انجام دهد، به ثواب و پاداش او چشم اميد دارد و از عقوبتش مى‌هراسد. پس هر گاه اين گونه اشخاص را ديدى، [بدان كه] آنها شيعهٔ جعفر بن محمّد (عليهما السّلام) هستند. 📚 الكافي، ج‏2، ص233؛ صفات الشّیعة، ص7؛ الخصال، ج‏1، ص296 از برقی از محمد بن سنان از مفضل. رجال الكشی، ص306 إِبْرَاهِيمُ بْنُ عَلِيٍّ الْكُوفِيُّ، قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ إِسْحَاقَ الْمَوْصِلِيُّ، عَنْ يُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، عَنِ الْعَلَاءِ بْنِ رَزِينٍ، عَنِ الْمُفَضَّل‏. کشی این روایت را در باب ابوالخطاب آورده و در مجموع در چهار روایت از روایات این باب امر به تحرز از سفله را از امام صادق ع نقل کرده است. در برخی از این روایات به صورت روشن‌تری سفله به غالیان اطلاق شده است. بر این اساس روایت مفضل ظاهراً در مقام تحذیر از غالیان خطابی اباحی مطرح شده است. یکی از این روایات که صریحاً درباره ابوالخطاب است به نقل از مفضل (بدون ذکر پدرش) است (ص295). با این حال روایتی مشابه دربارة چنین تحدیری از ابوالخطاب با تعابیر متفاوت و مفصل‌تر از مفضل بن مزید است (ص297). از مفضل بن عمر روایتی بدین صورت نیز نقل شده است که ظاهراً نقل به معنای روایت اول است: عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ صَالِحِ بْنِ السِّنْدِيِّ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِيرٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْرِفَ أَصْحَابِي فَانْظُرْ إِلَى مَنِ اشْتَدَّ وَرَعُهُ وَ خَافَ خَالِقَهُ وَ رَجَا ثَوَابَهُ وَ إِذَا رَأَيْتَ هَؤُلَاءِ فَهَؤُلَاءِ أَصْحَابِي. (الكافي ط - الإسلامية، ج‏2، ص236) ___ * در شرح الأخبار، ج‏3، ص504، و حاشیه برخی نسخ کافی به جای «اشتد جهاده» آمده: «اشتد اجتهاده». با توجه به سیاق این روایت و نیز مجموعه روایات مشابه (قس: الكافي، ج‏2، ص76، 77، 78، 636؛ ج8، ص168)، به نظر می‌آید نسخه «اجتهاده» صحیح‌تر باشد. یعنی (در طاعات و خیرات) سخت‌کوش باشد.