حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ توبه/۱۱۸ کار به جایی میرسد که زمین با تمام فراخی‌اش بر آدمی تنگ میگردد. بهترین توصیفیه که میشه برای بعضی لحظه‌ها و برخی حس‌ها به کار برد، اینطور وقتها چاره‌ای نیست جز پناه بردن به خودش باید به خودش پناه ببری، تا آروم بگیری، دوست و آشنا هم نمیتونن برات کاری بکنن آدمی تازه میفهمه که هیچ پناهی نداره جز خدا و این حس یه چیزی هست شبیه دلتنگی، سردرگمی، دل‌آزردگی، یک چیزی شبیه درد... 🍃