#خاطرات_تفحص 💠سالم جبَار و برادرش سامی، از عشایر عراق بودند. از ما پول می گرفتند و در کار تفحص شهدا کمک مان می کردند. سالم مریض شده بود. به برادرش گفتم بگو بیاید شهدا شفایش می دهند. به شدت درد می کشید. بردیمش بیمارستان اهواز، دکتر گفت ببرینش اتاق عمل. اما سالم گفت من اینجا غریبه هستم، کسی را ندارم، به من دارو بدهید خوب می شوم. سالم رفت اتاق عمل، ما هم برگشتیم شلمچه. 🍀پس از دو روز برگشتیم اهواز. وارد بیمارستان شدم دیدم سالم توی حیاط دارد راه می رود. گفتم سالم دیدی دکترهای ما چه خوب هستند و چه مردم خوبی داریم. به گریه افتاد و گفت: «عمل کردم و آقایی آمد بالای سرم گفت پاشو برو بخش بخواب، ناراحت شدم، سرش داد کشیدم که آقا من شکمم پاره است! آن آقا دست به سرم کشید و گفت بچه ها بیایید دوستتان را داخل بخش ببرید. 🍀عده ای جوان دورم را گرفتند. به من گفتند، اینجا اصلا احساس غریبی نکن. چون تو، ما را از غربت بیرون آوردی، ما هم تو را تنها نمی گذاریم. آنها تا همین چند لحظه پیش کنار من بودند.» پس از آن روز سالم به کلی تغییر کرد. می گفت تا آخرین شهیدی که در خاک عراق باشد کمکتان می کنم. بعثی ها برای اینکه او با ما همکاری نکند، دخترش را کشتند؛ اما همیشه می گفت:«فدای سر شهدا!» 📚کتاب تفحص ، صفحه 11 الی 12