✅ ما خلق نشدهایم جز برای اینکه به «مقام خلیفة اللهی» راه پیدا کنیم. ما وظیفهای جز «تهذیب نفس» و «خودسازی» نداریم.
⬆️ باید در راس همهی کارهایمان تهذیب نفس و خودسازی باشد.
این را فراموش نکنیم که تمام امورات بهانهای اند که انسان به مقام خلیفة اللهی راه پیدا کند.
🔰 هر چه در این دنیا هست و میبینید، اعم از مسئولیت و عمامه و مدارک دانشگاهی و اولاد و امورات زندگی، امانتی چند روزه اند و وسیلهای هستند که با اینها بیاییم بالاتر و به «حقیقت خودمان» برسیم.
⬅️ وگرنه، این همه که انسان تلاش برای خوردن میکند، منتهی به توالت میشود. و هر چه که هست، اگر غیر«خدا» در آن بیاید، باز منتهی به همان میشود و مثل همان است که به توالت میرود. اما با جهت دادن، میتوانیم همهی اینها را به«عبادت» و «نورانیت» تبدیل کنیم.
♻️ به همهی کارهایمان «جهت الهی» بدهیم. به امر مولا بخور؛ به امر مولا بخواب؛ به امر مولا بپوش؛ به امر مولا استراحت کن؛ یعنی از «نفس» خارج کنیم؛ که در اینصورت همهی لحظات ما عبادت میشود و این بدین معناست که انسان از صاحب عبادت، لحظهای جدا نخواهد بود.
🔆 اگر ما همهی کارهایمان را «به امر مولا و برای مولا» قرار دهیم، همان امری است که با آن ارسال رسل و انزال کتب آسمانی و تشریف فرمایی ائمه هدی(ع) محقق شده است. اما اگر غیر از این باشد، همهی اعمال ما هدر رفته است.
🦋 باید «توجه به توجه» داشته باشیم. و آن توجه دومی این است که انسان، همهی کارهایش را چون امر مولاست انجام دهد.
🔑 با فرمول «به امر مولا و برای مولا»، صدها رذائل زیر پا له میشوند و دیگر نمیخواهد یکی یکی با رذائل بجنگی. وقتی که این فرمول آمد، همه چیز حل میشود.
❤️ رسیدن به مقام خلیفة اللهی با «مجاهده» ممکن است. انجام این فرمول، یک نوع «مخالفت با نفس» است، یک نوع «نه گفتن به تمام غیر خدا» و «به خدا پیوستن» است.
💯 این «توجه به امر مولا» را انسان در تمام لحظات میتواند داشته باشد، در عین حال که اشتغال به هر مسئولیتی دارد.
این شدنی است! فقط انسان باید یک مقدار بخواهد.
⛔️ ترک دنیا، به معنای «عدم استفاده از دنیا» نیست. بلکه ترک دنیا این است که همهی کارهایمان «به امر مولا و برای مولا» باشد، یعنی فقط از دنیا استفاده کنیم و به آن دل ندهیم. بعد که از آن استفاده کردی، راحت از آن رد شو و پشت سرت را نگاه نکن.
✅ از دنیا، فقط استفاده کنیم و از آن اول، «ملکیت» برای خودمان قائل نشویم چون مال خداست.