شعر زير سروده اي از شهيد مهدي رجب بيگي است . از او وصيت نامه اي بر جاي نمانده است ، اما اين شعر بهتر از هر وصيتنامه اي گوياي راه خونبار و خصايص اخلاقي و انساني اوست . خون شدم دلم خدايا ، رحمي نما به حالم ، از دوري رفيقان آشفته شد خيالم تا قله هدايت ، ياران من برفتند ، گم گشته ام خدايا در كوچه ظلالم همچون پرنده عاشق ، من عاشق پريدن ، اندر غم شهيدان بشكسته هر دو بالم ............ از شاهدان تاريخ ديدار تازه گردد ، فالي گرفته ام دوش ، خوبين نمود فالم آيم به سوي جنت تا رويتان ببينم ، مهمان شوم شما را گر حق دهد مجالم🌷