اون ظلم هایی که در حق این دختر کوچک اباعبدالله علیه السلام کردند که در تاریخ سن این دختر از سه سال تا پنج سال نهایتا گفته شده خیلی نسبت به بقیه ی شهدای کربلا و اهل عیال سید الشهدا بیشتره‌. تو یک مجلسی بودیم و روضه خوان می‌گفت که وقتی اهلبیت برمی‌گردن مدینه ، سر پنجه ی دختران خونی بوده و زخمی. علتش رو که جویا میشن میفرمایند که تو شام به ما حتی یک تیشه ندادند که قبر بکَنیم. حضرت رقیه سلام الله علیه مادرشون رو از دست داده بودند. تنها سر پناه ایشون سید الشهدا بود. لذا توجه ویژه ای به ایشون داشتند هم سید الشهدا هم حضرت زینب کبری سلام الله علیه. اما بعد از عاشورا ، ایشان هم از ناحیه پدر یتیم شدند هم از ناحیه ی مادر. شما در نظر بگیرید یک دختر سه چهار ساله که شاید به یاد مادر بزرگش فاطمه نامیده شده بود ، با آن حجم از مصائب که برادر و پدرش را آنگونه از دست بدهد. چ میکشد در این فاصله ی نزدیک بیست روز تا شام ! روضه ی حضرت رقیه بشدت باز است ...