"انّی لا ارَی الموتُ الّا السَّعادَه والحیاه مع الظالمینَ الّا برَما" شانزده ساله بود که شهادت دایی اش شوق پرواز را در دلش تازه کرد؛پس بی درنگ دیگربار عزم سفر به جبهه کرد، به پدر پیوست و نگذاشت اسلحه دایی اش بر زمین بماند. سروی آزاده و بلند قامت بود، چهره اش گندمگون و موج موهایش مشکی تر از پرده ی شب. چشمان معصومش گویای قلب پاکش بود و پوششی ساده اما مرتب داشت. کم حرف بود و خوش اخلاق، احدی به یاد ندارد نماز اول وقتش ترک شده باشد. نه تنها نماز بلکه در تمام کارهایش دقیق و منظم بود. همیشه شب های جمعه در خلوت خود دعای کمیل میخواند و آرزوی همیشگی اش شهادت بود. هنگام رفتن، وصیت نامه و عکسی به عنوان عکس شهادت به خواهر داد و با مادر وداع کرد و گفت: "دیدار به قیامت!" هنگام اعزام، اتوبوس تصادف کرد. او و دوستش خلیل هردو با تنی مجروح، سخت ترین یگان (اطلاعات و عملیات) را انتخاب کردند. دوره فشرده و طاقت فرسای غواصی را در آذر ماه ۶۵ گذراندند. زندان زمین، روح عظیمش را در بند کشیده بود؛ چنانچه می گفت:"من مانند مرغی در قفسم تا کی اذن پروازم دهند." سرانجام وعده ی وصال فرارسید و در نبرد عاشورایی کربلای چهار، در کنار نهر خیِّن ، همان مقتل شهدای مظلوم غواص، آسمانی شد و دو ماه بعد پیکر پاکش یاد وطن کرد. "الا یا ایها الساقی ادر کاساً و ناولها" که درد عشق را هرگز نمی فهمند عاقل ها به ذکر یا علی آغاز شد این عشق پس غم نیست اگر "آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها" شهادت آرزوشان بود و از دنیا گذر کردند "مَتَی ما تَلقِ مَن تهوی دَعِ الدنیا و اَهمِلها" ♥️ شهید ابوالقاسم آژند♥️ 🌻🕊🌻🕊💓🕊🌻🕊🌻 @sardarbakery